Jacksons

Jawel, voordat we gingen slapen hoorden we de kiwi. Het was echter de KiwiRail die hier een paar keer per dag op een enkel spoortje voorbij trekt. Voor de zekerheid hebben we wel even geluisterd hoe de loopvogel klinkt. (https://youtu.be/O5tk4Iw16DI)

’s Morgens rond zes uur werden wij wakker van de roep van de kiwi. Wij zagen buiten echter geen hand voor ogen, dus moesten genoegen nemen met alleen het geluid dat hij maakte.

Vandaag lekker ‘rustig’ aan gedaan. Twee tracks gelopen meer dan 10.000 stappen gezet, maar ook nog eens 87 verdiepingen gelopen. Ik moest aan Charles de Grote denken. Hij hamerde er steeds op dat je verre reizen moet maken als je alles nog kan doen.

De eerste track was de Devils Punchbowl Walking Track. Hiervoor moesten we eerst over de Arthur’s Pass. Met zijn 920 meter is het hier de hoogste pas met een  stijgingspercentage van 16%. De camper had moeite met de klim, de snelheid daalde tot 30 km per uur. Na het uitzetten van de airco ging de snelheid iets omhoog. (ervaring, hebben we ook ooit in Spanje gehad)

De bewegwijzering laat te wensen over, zeker als een camper voor het bord gaat staan. Doorrijden is dan de enige optie en keren waar het kan en weer terug rijden.

De Devils Punchbowl Walking Track noemen ze een easy walk.

Zo dacht een uit de kluiten gewassen krachtpatser, met korte beentjes en met een  bovenlichaam breder dan zijn beentjes lang waren, er waarschijnlijk ook over. De treden van de trappen kwamen soms bij mij tot kniehoogte. Arme patser, moest zich waarschijnlijk omhoogtrekken. Na 30 minuten klimmen, kwamen we natuurlijk weer bij een waterval. De Maori’s noemen hem trouwens Te Tautea O Hinekakai.

De tweede walk was de Bealey Valley Track. Ook deze was een ‘easy’ walk en duurde ruim een uur. 

Sommige treden waren de wortels van de bomen, dus goed opletten waar je je voeten neerzette. Op de achtergrond bergen met eeuwige sneeuw. Wederom twee bijzondere wandelingen. Onderweg totaal geen last van sandflies gehad.

Op de camping hebben ze hun hoofdkwartier... Het zijn goede stekers. Ze steken door je kleren heen.

Niet klagen, het bier en de wijn maken veel goed. 

Twee aandachtige lezers wezen mij er op dat Nieuw-Zeeland geen tropisch regenwoud heeft. Dat zal wel kloppen als je kijkt naar de ligging, maar de Nieuw-Zeelandse bossen zijn te beschouwen als regenwouden, er zijn twee typen: het subtropisch regenwoud en het subantarctisch regenwoud. Zij verschillen sterk van de bossen in de gematigde streken, maar zijn goed vergelijkbaar met de regenwouden van de tropische streken. (Dit, volgens de geleerden.)

Het is in alle gevallen groen en nat.

8-3-2020 Voor vandaag is er veel regen voorspeld. In de ochtend naar Lake Brunner gereden en het dorpje Moara. In dit plaatsje stopt de KiwiRail. Voor mensen die niet met de auto willen, duurt de treinreis van Christchurch naar Greymouth zo’n vierenhalf uur en de trein rijdt door een prachtig landschap. Het nadeel is dat je niet kunt uitstappen om je benen te strekken.  

Morgen moeten we er vroeg uit, er wacht ons een lange rit van zo’n 330 km naar Motueka.