Dunedin

Donderdag 20-02-2020

Wat een mooie dag, alleen maar een 2 en een 0 in de datum.

Vanochtend vertrokken voor zo’n 370 km. Het is goed weer om te rijden. Ik wilde via Tekapo naar Dunedin rijden, maar op advies van Lianneke deden we dat maar niet. Het scheelde ons meer dan 3 uur rijden. Er wordt hier hard aan de wegen gewerkt en dat betekent dat we hele stukken 30 km per uur moesten rijden i.p.v. 100 km.

Er is niet zoveel te zien langs de route.

Op advies van Lianneke moesten we stoppen bij Riverstone. Hier staat het enige kasteel van Nieuw-Zeeland. Er staat ook een goed restaurant voor, waar ze alle producten zelf verbouwen. Een kasteel in NZ?

Klopt, een kasteel. De eigenaresse van het restaurant deed het zakelijk zo goed dat zij en haar man konden kopen wat ze wilden. Jullie raden het al, de vrouw wenste een kasteel en dat kwam er dan ook!

Bij de Moeraki Boulders die op een strand liggen, zijn we weer gestopt net als 8 jaar geleden. Inmiddels staat er een restaurant waar een vrijwillige bijdrage van $ 2 wordt gevraagd voor een kijkje naar de Boulders.

Die grijze, vrijwel perfect ronde keien met een omtrek tot 4 meter trekken natuurlijk veel toeristen, dus er valt flink geld te halen.

Wij kwamen na 18.00 uur aan bij Gerdine. Tenson, de zoon van Gerdine, zat op ons te wachten met een biertje. Acht jaar geleden wilde hij dit al met mij drinken, maar hij  was toen nog te jong.

Gerdine neemt de taken over van Lianneke en doet dat met verve. ‘s Avonds werd Tenson naar zijn eigen huis gebracht. Ik was blij dat ik niet zelf hoefde te rijden. Hij woont in een huis in Dunedin hoog op een berg. Het is te bereiken via smalle wegen en haakse bochten. In de tuin staat een eeuwenoude boom. De woonkamer heeft zicht op heel Dunedin, terwijl de achterkant van het huis tegen bomen aankijkt.

Vrijdag 21-02-2020

In de ochtend was het prima weer en zijn wij naar ‘Tunnel Beach’ gereden. Een track die afdalend naar het strand tien minuten duurt, maar…….. vijftig minuten terug naar boven. Het was echt afzien op de terugweg, maar de moeite waard. De huidige eigenaar laat de mensen toe om over zijn land de route te lopen. De vorige eigenaar deed dat niet. Het was alleen toegankelijk  voor zijn twee dochters. Om makkelijker bij het strand te komen liet hij in de rotsen een tunnel uitgraven met daarin traptreden. Bij vloed is de tunnel niet toegankelijk. Ook op deze plek natuurlijk weer de nodige waaghalzen die op de rand van de klif gaan staan voor een selfie. Uiteindelijk genoeg verdiepingen gelopen voor een bakkie met een taartje.

’s Middags een ritje gemaakt naar Long Beach. Wij liepen hier met zijn drieën op een groot strand. Een paar rotsklimmers waren de rotsformaties aan het beklimmen. Even lekker relaxed genoten, zittend op een aangespoelde boomstam, van de zon en de zee. Rond 17.00 begon het te regenen, maar toen zaten we al binnen met een wijntje en een biertje.

Gerdine rijdt morgen met haar eigen auto mee naar Alexandra. Zij kan ons niet missen. De rest van de familie zit klaar om ons morgen te verwelkomen.