Manapouri- Doubtful Sound

Het is ook hier een schrikkeljaar, dus hebben wij vandaag een extra dag om iets moois te gaan doen, namelijk de Doubtful Sound Wilderness Cruise.

Dit betekende wel dat om zes uur de wekker afging, want om half acht moesten wij in de jachthaven Pearl Harbour zijn.

Wij vaarden eerst met een boot het Lake Manapouri over naar het Manapouri Hydro Station. Hierna per bus een tocht van 22km over een bergpas, om vervolgens een cruise te maken over de Doubtful Sound. Dit is een 40 km lang fjord.

Lake Manapouri heeft bossen langs de oevers staan en er liggen 34 eilanden in. Er valt hier gemiddeld 400 cm neerslag per jaar. Na 50 minuten varen komen we bij onze eerste stop ‘Het Manapouri Hydro Station’

Het Manapouri Hydro Station is in de zestiger jaren aangelegd en levert zoveel energie op dat het het hele Zuidereiland van stroom voorziet. Een aluminiumfabriek (Comalco Aluminium Smelter) 171 km zuidelijker, is een van de grootste afnemers.

Materiaal om het station te bouwen moest over de Tasmanzee worden aangeleverd. Hiervoor moest ook de 22 km lange Wilmot Pass Road worden aangelegd. De bouw kostte in 1965 $ 2 per cm. De weg is nog steeds van gravel en is steil; om de vijf meter daal of stijg je een meter.

De waterkrachtcentrale maakt gebruik van het hoogteverschil van de bergen tussen Lake Manapouri en Doubtful Sound en is door mensenhanden uit massief graniet gehakt.

Over de bochtige bergpas rijd je door een groene tunnel; een koel gematigd regenwoud. Je gaat terug in de tijd. Niet een klein beetje, maar 18 miljoen jaar. Aan de vegetatie is namelijk niets veranderd. De tientallen mossoorten die op de rotsen en bomen groeien houden het water vast. 

Steven Spielberg wilde niet voor niets hier zijn Jurassic Park opnemen. Hij had slechts één dag zon nodig. Na 53 dagen regen zijn ze vertrokken en hebben de opnames in Costa Rica gemaakt. De neerslag hier is 900 cm per jaar met uitschieters van 1200 cm.

Aan het eind van de bergpas ligt Deep Cove.

Het water van Deep Cove verbergt de tien km lange tunnel onder de bergen van de krachtcentrale.

Doubtful Sound dankt zijn naam aan het feit dat James Cook twijfelde, bij het zien van het fjord, of hij zijn boot er wel veilig in en uit kon varen. Het fjord is de op één na grootste van Fiordland en met zijn 431 meter de diepste.

Doubtful Sound gaat over in de Tasmanzee. De invloed van de zee was op een zeker moment duidelijk merkbaar aan het hevig schommelen van de boot. 

Wij mochten niet meer op het voordek staan, vanwege de hoge golven. Maar wel aan de zijkant van het schip. Het schip schommelde inmiddels woest over de golven. Om het schip vloog een albatros en er waren zeerobben en enkele, inmiddels zeldzame, gele kuifpinguïns te zien. Die wilde ik zo graag op de foto hebben, dat ik mij op het zijdek begaf. Toen ik even later weer binnenkwam zei Antoinette: ‘Je ziet net zo geel als die pinguïn.’

Het ging met mij pas beter, toen we in rustiger vaarwater kwamen. Ik weet nu wel zeker dat ik bij het spotten van walvissen een reispilletje neem.

Daar het vannacht geregend had, waren er weer veel watervallen te zien. Waaronder de hoogste waterval van Nieuw-Zeeland, The Browne Falls deze hoort bij de top tien van de wereld met zijn 830 meter. 

Het was een topdag en geen regendruppel gevoeld. We hadden meer geluk dan Steven Spielberg. Op de heen- en terugreis gesproken met Nieuw-Zeelanders en Canadezen. Allemaal genietend van hun pensioen. Op de boot waren ook ouders met zeer jonge kinderen. Ik ben benieuwd of de baby’s zich later nog iets herinneren van deze enerverende trip.

Morgen naar Cromwell 218 km hier vandaan. De familie komt daar afscheid nemen.