Omakau

Vandaag onze beloofde tocht naar St Bathans gemaakt. We zouden daar een wandeling van anderhalf uur om The Blue Lake maken en daar Colleen toch een uur moest lopen, was dat mooi meegenomen. Het meer is ontstaan door het delven van goud. Hier en daar vind je nog resten van de verroeste machines die hun werk gedaan hebben.

Omdat er veel eten over was van gisteravond werd er besloten om na de wandeling te picknicken met de restjes.

De tocht zou drie km lang zijn en begon op mooie paden. Een hond liep met ons mee. ’Geen scharminkeltje’, zei Antoinette nog. De hond hield ons goed in de gaten en liep van voren naar achteren. Hij verliet het pad om gaten te maken alsof hij konijnen rook en kwam dan toch weer terug. Soms nam hij een bad in het meer. Ik was jaloers op de hond.

Helaas verlieten wij snel de mooie paden en werd het klimmen. We moesten de rode palen volgen en het pad leidde ons omhoog, langs diepe dalen en afgronden. Het pad was regelmatig niet breder dan 25 cm.

De hond bleef ons trouw. Wij stopten veel, omdat onze ogen op het smalle pad gericht waren en wij ook de omgeving wilden zien. De hond verdeelde de aandacht tussen de voorhoede (Colleen en Leo) en de achterhoede (Antoinette en Leo) Halverwege de tocht op een helling hoorden wij een fluitje. De hond reageerde er gewoon niet op en bleef bij ons lopen. Toen we inderdaad na ruim anderhalf uur lopen terug waren, stond de de eigenaresse de hond op te wachten. Het was een jachthond en eigenlijk van haar man. Ze was blij dat hij zijn beweging gehad had. Zij opende de deur van de wagen om de hond in te laten stappen, maar hij bleef liever bij ons. Hij moest opgetild worden om mee te gaan. De auto zal wel een wasbeurt nodig hebben, want de hond was erg smerig van de tocht geworden.

In Australië hadden ze bij deze tocht zeker ‘Not easy’ gezet, maar de track was meer dan de moeite waard.

Hierna lekker in de schaduw gepicknickt. Tenslotte met de voeten in het water genoten van de prachtige omgeving. Wat een geweldige plek en bijzondere wandeling was het.

Op de terugtocht nog de op één na koudste plaats van Nieuw-Zeeland bezocht; Ophir -20.6 graden gemeten in 1995. Vandaag trouwens niets van gemerkt. Ranfurly staat bovenaan met -26.6 graden gemeten in 1903 

Het zit er in Omakau weer op. Morgen de auto inleveren en de camper ophalen in Queenstown. Wij gaan Leo en Colleen zeker missen. Wat een fijne, gezellige dagen hebben we hier doorgebracht. Bij het afscheid kregen wij nog een boek met mooie foto’s van Nieuw-Zeeland. Het is een boek om thuis op tafel te leggen en er vaak in te kijken!