Omakau

We zijn aan het aftellen. Dertig dagen zitten er nu op, nog maar negenentwintig te gaan. :grinning_face_with_one_large_and_one_small_eye:

Vandaag een stuk met Leo en Colleen gaan rijden. Geen tegenliggers en niemand voor of achter ons.

Het doel was Sint Bathans, maar voordat we daar waren bezochten wij eerst het gehucht Cambrians (Latijnse naam voor Wales) of te wel ‘ het dorp van bomen’. Hier stonden vroeger veertig huisjes van Welshe goudzoekers. Nu wordt het bewoond door ‘alternatievelingen’. Wij konden kiezen om naar ‘Here’ of 'There’ te rijden. Leo koos voor ‘Here’. Zo kwamen we bij het huisje van Bob L. de Berry. Een voormalig leerkracht. Hij had drie jaar in het onderwijs gewerkt. Hij had genoten van de kinderen, maar niet van de regels en de planning. Wat kon Bob boeiend vertellen, wij hingen aan zijn lippen.

In zijn tuin staat een bord met ‘Beware for Hug’. Wij moesten de hug van de 74 jarige Bob ondergaan. Talloze eenden kwamen toegesneld en wij moesten deze voeren voordat we verder konden. In mijn eerste jaar op ‘Onze Wereld’ heb ik een les gegeven over de eend. Ik had Lizzy, een tamme eend van Bert en Marianne, bij mij. Dat was de laatste keer dat ik een vogel aangeraakt heb, ik moet niks van vogels hebben. Antoinette spoorde mij aan om de eenden uit mijn hand te laten eten. Wat doe je, als je vrouw je iets gebiedt? Juist, genieten van het moment.:innocent:

Hierna leidde Bob ons rond op zijn twaalf ha bosland. Je start met een bordje ‘Feel Free to Wander’. Hij heeft er o.a. veertig Sequoia bomen geplant. Waarvan twaalf in een cirkel en een olm in het midden. De Amerikanen kunnen het woord Sequoia niet uitspreken en noemen het de Wellingtonia. Maar van deze naam wil Bob niks weten.

Bob onderhoudt niet alleen dit terrein, hij krijgt hulp van WWOOF mensen. (World Wide Opportunities on Organic Farms) Zij krijgen eten en een verblijfplaats en leren zo veel over de natuur.

De Sequoia ’s zijn in 2000 geplant en zijn nu al zeker 15 meter hoog. Bob hoopt dat over 100, 500 en 5000 jaar de mensen naar zijn bomen komen in de Cambrians. Sommige mensen die je ontmoet maken grote indruk op je, Bob is er een van.

Hierna nog de school van de Cambrians bezocht die in 1954 gesloten is. Prachtige regels voor de leerkrachten hangen er aan de muur.

In Sint Bathans kwamen we erachter, dat Bob ons te lang aan de praat had gehouden. De familie zou deze avond rond zes uur op bezoek komen, dus we besloten terug te gaan voor de voorbereidingen.

Morgen nog maar eens naar St Bathans. Dan nemen we de tijd voor een track rond The Blue Lake, een klein meer door de mens gemaakt als gevolg van goudwinning.

Rond zessen kwam de familie. Ieder had zijn eigen drank bij zich en een gerecht. Dat is hier de gewoonte. 

In Nederland hebben we mensen met een dubbele nationaliteit, maar in Nieuw-Zeeland ook. Leo en Leon hebben behalve het Nieuw-Zeelandse ook een Nederlands paspoort. Leon heeft twee zonen, waarvan Drew nog in aanmerking zou komen om een Nederlands paspoort te krijgen. Mitch is twee jaar jonger, maar hij valt buiten de boot. De regeling is afgeschaft een jaar voor zijn geboorte.

Mijn nichten hebben niet de dubbele nationaliteit, alleen voor de mannelijke lijn gold deze regeling…..

Het werd een zeer gezellige avond. Een geweldige familie met top aanhang. Men is van plan ons in Cromwell opnieuw te bezoeken. Wij kijken er naar uit.

Wat een juweeltjes van dagen hebben we al gehad, maar deze was een kroonjuweel!