Dunedin - Omakau

Zaterdag vertrokken wij vanuit Dunedin naar Omakau. De tocht gaat in het begin over de snelweg. Het landschap is groen en wij zien geen sproei-installaties. Hier heeft het de laatste tijd waarschijnlijk genoeg geregend. Ik moet de ruitenwissers ook geregeld op de interval zetten. Zodra we in Central Otago aankomen, zien we dat het landschap geler wordt en verschijnen de gigantische sproei-installaties weer.

Als we in Alexandra aankomen, worden we verwelkomd door de nichten Jane en Chrissy. Later schuift Anita nog aan en natuurlijk worden herinneringen opgehaald.

Bijna iedereen is sinds ons bezoek in 2011-2012 verhuisd. De kinderen zijn het huis uit, dus ze zijn allemaal kleiner gaan wonen, zou je denken.

Maar dat is zeker niet het geval bij Jane. (De andere huizen heb ik nog niet gezien.)

Jane woont in een groot huis met een gigantisch uitzicht. Alles gelijkvloers.

Als ik naar het toilet moet, kan ik het toilet niet vinden. Wel vier slaapkamers, de garage, een washok, een opbergkast en een douche. Drie zitgedeeltes en de keuken zaten aan de andere kant. Ik durf de slaapkamers niet te betreden. (Hebben vast ook badkamers.) Terug naar de dames om te vragen of ik buiten mijn behoefte moet doen, maar ik had met mijn glaucoom een deur gemist.

Wij hebben hier een auto gehuurd, maar dat zou niet nodig geweest zijn. De dames regelen hier een soort estafette voor de gast. Niet een stokje wordt doorgegeven, maar de gast wisselt halverwege de route van auto met chauffeur. Toen dit met Leo van den Boom gebeurde, kon Jane niet meer terug naar huis. Door noodweer was er een brug ingestort.

Later zijn wij doorgereden naar Leo en Colleen. Deze wonen in Omakau een plaatsje 30 km verderop. Gerdine, onze Jackie Stewart, voor de oudjes een bekend autocoureur reed ons weer voor.

Ook zij wonen in een nieuw huis, geen verdiepingen en ook weer groter. Wij hadden een slaapkamer moeten krijgen met badkamer. Helaas had de loodgieter het erg druk, dus de badkamer is niet af. We gebruiken nu een andere badkamer. Het huis heeft namelijk vier slaapkamers en nog twee badkamers. Ook hier verdwaal ik.

Colleen is van beroep verpleegster, maar helpt daarbij ook nog Leo met het onderhouden van tuinen, de boekhouding en doet de inrichting. Zij had gewoon binnenhuisarchitect kunnen zijn. Alles is smaakvol ingericht. Er is een slaapkamer waar het bed van Ome Toon en Tante Antoinette in staat. Het is in de jaren vijftig vanuit Nederland meegenomen. Knus hoor hoe die mensen sliepen. Kan haast niet anders dan lepeltje lepeltje zijn geweest. Jammer dat wij daar niet in slapen.:stuck_out_tongue_winking_eye:

Colleen moet elke dag een uur lopen, vanwege een spatader operatie. Wij gaan mee, zo zien we telkens een stukje van de omgeving.

Je hoort de mensen hier klagen over zaken waar in Nederland ook over gemopperd wordt; alles wordt duurder, de huizenprijzen verdubbelen, te veel uitstoot, lange wachttijden in de zorg, te veel regels in o.a. zorg en onderwijs. 

Hier zijn ze jaloers op Nederland, alles is zo goed geregeld bij jullie…

Het gras bij de buren is altijd groener.

Ons is opgevallen, dat veel huizen een zinken golfplaten dak hebben. Wij zijn er nu achter waarom.

Zodra de zon op deze platen schijnt, loopt de temperatuur op tot ver boven de 50 graden. Met deze temperatuur wordt het huis verwarmd. Het was vanochtend 16 graden in de huis, maar deze temperatuur liep snel op nadat de zon op het dak ging schijnen.