Halls Cap - Victor Harbor

Vanochtend voor 8 uur vertrokken, vijf kangoeroes zwaaiden ons uit.
We hebben het eerste uur in de Grampians rustig gereden, daar kangoeroes vaak rond deze tijd de weg willen oversteken. Dat gebeurde dan ook regelmatig, zelfs één kangoeroe bleef lang op de weg zitten. Toen ik op nog geen twintig meter van de kangoeroe was, sprong ze weg, haar jong volgde uit de bosjes. Het was dus goed dat ik rustig reed.
Het was een heerlijke dag om te rijden. Er was weinig verkeer en de temperatuur liep op naar 32 graden. Men houdt zich hier precies aan de maximale snelheid. Ook vrachtwagens rijden 110 op plaatsen waar dit mag, geen bumperklever gehad en dit op wegen met maar twee banen. 
Vandaag waren er veel lange, zware vrachtwagens op de weg. Ik moest nog aan mijn neef, Jan van Liempt, denken. Als jongen mocht ik in zijn vrachtwagen mee vanuit Berlicum naar Putten. Daar moesten we graan halen voor een molenaar in Berlicum. De silo’s van de boeren hier zijn vele malen groter dan de toenmalige silo’s van het veevoeder bedrijf in Putten. Bovendien paste de vrachtwagen van mijn neef misschien wel vier keer in de vrachtwagens die hier rijden. De Partij van de Dieren zou erg verdrietig in Australië worden. Bij temperaturen van  boven de 30 graden wordt het vee hier vervoerd in open vrachtwagens van drie tot vier verdiepingen hoog. De bovenste verdieping heeft geen dak, een stripdier zou tijdens de rit eruit kunnen springen en zo de slacht mogelijk overleven.
De weilanden onderweg zijn kilometers lang en minstens 500 meter breed. Wijdse velden met graan of gras. Mocht hier brand uitbreken, dan is er eigenlijk geen blussen aan.
In de Grampians staan naast de weg waarschuwingsborden voor dieren. Vandaag hebben we veel waarschuwingsborden voor de stoomtrein gezien. Langs de hele weg ligt een enkel spoor. Het loopt van Melbourne naar Adelaide en de treinreis duurt 10 uur. Aan de andere kant van de weg ligt een pijpleiding van wel meer dan 75 km lang. Waarschijnlijk loopt er water doorheen. In Amerika is alles groot, maar Australië doet hier niet voor onder. Op het laatste stuk van de reis reden we door enorme wijngaarden. We vroegen ons af, hoeveel mensen hier niet ingezet moeten worden om de druiven te plukken.
Antoinette had via Spotify liedjes gedownload, die we vroeger met de kinderen luisterden tijdens de lange autorit naar Spanje. Op de momenten dat de kinderen de reis zat werden, werd steevast Paul de Leeuw opgezet en brulden we met zijn allen ‘ Tien, Tineke, Tien mag ik je legging effe zien’ mee. Ook nu hebben we samen mee gelald op de legging van Tineke. Oude tijden herleefden…
We zitten nu in Victor Harbor en zijn net nog even naar het strand gegaan. Op een strook van 2 km lang en 20 meter breed hebben we nog geen 20 man gezien. Logisch dat er nergens een strandtent te vinden is, er valt hier niks te verdienen. In het hotel maar een drankje gepakt.
Morgen is Net jarig. Zij slaapt al bijna een jaar met een 65 jarige naast zich. Dat ga ik vannacht ook meemaken, zal wel even wennen zijn.
Morgen op naar Barossa Valley, een wijnstreek, 137 kilometer verder.