Halls Gap

Zaterdag en zondag 8 en 9 februari Jullie zullen het nog wel weten, maar elk reisverslag verschijnt onder supervisie van vrouwlief. Ik schrijf op en Antoinette corrigeert en reguleert. Eigenlijk net als in het dagelijks leven, ik heb niets te vertellen. Om 08.00 opgestaan en lekker voor ons huisje gaan zitten. Hier vliegen de hele tijd krijsende witte en ander bontgekleurde kaketoes over. Mijn bril heb ik af en de ogen gericht op de telefoon. Opeens zie ik in mijn linkerooghoek iets bewegen. Nog geen vier meter van me vandaan, zitten moeder kangoeroe en haar jonkie. Snel maak ik een foto. Achteraf nergens voor nodig; ze blijven meer dan twee uur rustig zitten grazen. Even later merk ik weer een beweging links van me. Ik kijk op en nu kijkt een ree mij aan. Ik kan nog net op tijd een foto maken en daarna Antoinette roepen. Dan vindt de ree het mooi geweest en loopt rustig, op zo’n vijf meter ons huisje, voorbij. Na het eten hebben we de Venus Baths Loop gemaakt. We lopen langs de Stony Creek. Heuveltje op en af. In een van de bochten onder een rots ligt een 2 persoons kampeer matras. Een man en vrouw zijn hun spullen aan het opruimen. Als we later terug lopen, is alles ingepakt. De man en vrouw staan klaar om naar de bewoonde wereld terug te lopen. De heuvel op en af met hun spullen. (1 km) Wel goedkoper zo onder de blote hemel overnachten. Venus Baths is een plek waar veel grote rotsblokken liggen en waar tevens een beekje met helder water kabbelt. Hier hebben we een tijdje genoten van de rust en het koude water aan mijn voeten. Toen er ouders met kinderen kwamen, was het gedaan met de rust. Wij nog ’mopperen’: ‘Moeten  die kinderen niet naar school?’ Nee dus, het is zaterdag. In de middag The Frans Creek Loop in het Brambuk Centre gelopen. Hier nog een emoe gespot in het enorme grasland. Hij liep wel meer dan 100 meter bij ons vandaan. Op deze tocht weer veel verbrande bomen gezien. We realiseren ons steeds meer dat het ondoenlijk is om al het dode of verbrande hout te verwijderen. In het Brambuk is een cultureel centrum gevestigd. Hier krijg je iets mee van de geschiedenis van de Aboriginals. Wij weten wat er zich allemaal in Suriname en in de VS heeft afgespeeld met de Indianen en de slaven. Hier was het niet veel beter. De Aboriginals hadden totaal geen rechten. Zij werden in reservaten gezet en de blanke Australiërs waren ervan overtuigd dat ze snel zouden uitsterven. Missionarissen probeerden de Aboriginals tot het Christendom te bekeren. Zo werden er nog in 1918 wetten uitgevaardigd die de vrijheden van Aboriginals beperkten, de zogenaamde 'Aboriginal Acts'. De regering bepaalde of ze land mochten bezitten en wat voor werk ze mochten doen. Er werd zelfs bepaald dat gemengde ouderparen niet voor hun eigen kinderen mochten zorgen. De kinderen werden onder dwang bij hun ouders weggehaald en in tehuizen ondergebracht. Deze kinderen behoren tot de zogenoemde 'Stolen Generation'. In de gestichten werden ze ondergebracht om opgevoed te worden voor ongeschoold werk. De regering dacht dat als de kinderen niet bij hun eigen familie opgevoed werden, ze zich makkelijker aan de blanke maatschappij zouden aanpassen. Momenteel leven er nog geen 200.000 Aboriginals meer in Australië. Hoewel hun positie sterk is verbeterd ten opzichte van de tijd toen de eerste blanke kolonisten arriveerden, is er nog steeds sprake van een grote mate van ongelijkheid tussen Aboriginals en de andere bevolkingsgroepen. De werkloosheid onder Aboriginals blijft veel groter en in de gevangenissen is de helft van de gedetineerden van Aboriginal afkomst. Ook de gezondheid is over het algemeen slechter en de levensverwachting lager. Een groot probleem vormt de alcohol waardoor vele Aboriginals in een uitzichtloze situatie terecht zijn gekomen. Toch groeit er steeds meer het besef van de Aboriginal cultuur en tradities, waardoor er langzaam een betere verhouding tussen de oorspronkelijke en nieuwe Australiërs ontstaat. Het speciaal opgerichte ministerie 'Immigration and Multicultural and Indigenous Affairs', probeert onder andere het onderwijs voor de kinderen van Aboriginals te verbeteren en de traditionele inheemse cultuur meer onder de aandacht te brengen. Hier zie je vaak een bijzondere vlag hangen; de bovenste helft zwart, de onderste helft rood met een gele cirkel in het midden. Vandaag hebben we gelezen wat de vlag betekent. De Aboriginalvlag is ontworpen door Aboriginal Harold Thomas. Het zwart symboliseert het volk en de rode onderkant symboliseert de aarde. De gele cirkel verbeeldt de zon als bron van het leven. Een ander interessant weetje is dat volgens de Aboriginals bosbranden zich ook kunnen verplaatsen door grote roofvogels. De zogenaamde ‘vuurhaviken’ zouden, door brandende takjes in hun snavel of klauwen mee te voeren naar nieuwe locaties, nieuwe brandhaarden kunnen stichten. Zij zouden zich dan tegoed doen aan insecten en kleine dieren die voor de natuurbranden vluchten. Gelukkig hier nog geen ‘vuurhaviken’ gezien. Morgen is onze laatste dag in de Grampians. Zondag hebben we het rustig aangedaan. ’s Morgens de Bullaces Glen Loop gelopen. Niet lang, maar wel 18 etages. Halverwege staat een bank. Lekker even uitrusten. Achteraf zou dit een mooie track zijn in de regen. Je loopt meestal onder de bomen en op het eind zou er dan een prachtige waterval zijn. Nu zijn het alleen onze zweetdruppels die op de grond vallen. Op de bank staat nog een bordje met: ‘Have you noticed the remains of the old loggers tramway nearby?’ Nou wij niet in ieder geval. Morgen vroeg op. Wij gaan naar een nieuwe staat, South Australia. Jullie lopen weer een half uurtje op ons in, het tijdsverschil is daar 8 1/2 uur. We hebben ruim 500 km voor de boeg. Op naar Victor Harbor. Er stond nog een mooie uitspraak in een bar: ‘The time you enjoy wasting, is not wasted time.’ Terwijl ik dit typ, ligt Antoinette een tukkie te doen. Het is 14.45 uur.