Melboure - Walkerville

Ik had net het verslag van gisteren gemaild, toen we het bericht kregen dat onze data wifi verlopen was. Dit hadden we nog nooit gehad. Dit hotel geeft 1 gig in de 24 uur. 'Gelukkig' drukte Antoinette op een knop, waardoor we tegen meerkosten deze dag meer mochten gebruiken. De dag duurde nog anderhalf uur..... Zaterdag, 1 februari, om 9.00 op de tram gestapt (gratis) om de auto te halen. Dat scheelde ruim een half uur in de drukkende, vochtige warmte lopen. Wij kregen bij Hertz van een vriendelijke dame, Carmen genaamd, te horen dat je de tol nu niet moest betalen. Je kon niet voor 1 dag boeken, het zou de hele reis moeten zijn. Dus het was beter om achteraf te betalen. Hertz kreeg dan een bericht. Zij deden het papierwerk. Voor die een of twee dagen was dit dus véél goedkoper. Toen ik om GPS vroeg, schrok ze. ‘Gebruik je je telefoon niet met Google Maps?’ Nee dus, een veel te klein scherm. Carmen kwam met een ander idee. We upgraden jullie auto met GPS voor $5 per dag. Een losse GPS huren, kost $17 per dag. Alles geregeld en wegwezen. Helaas had de geleverde auto geen GPS dus weer wachten op een andere auto. Dit werd een nieuwere en grotere. Bij het invoeren van onze eerste locatie werd het adres Bear Gully Cottages, 35 Maitland Coast niet herkend, de plaats Walkerville wel. We dachten dat zien we straks wel en reden weg. De auto was een automaat, dus reed ik behoorlijk schokkend de garage uit, totdat ik mijn 'kalme' vrouw hoorde zeggen: ’linkervoet niet gebruiken!’ Om 12.00 uur kwamen we bij het hotel aan om onze koffers op te halen. Hierna door Melbourne naar de grote weg. Wat een rode stoplichten hebben we gezien. Echt ontspannen rijden lukte in het begin niet; vreemde auto, onbekende drukke stad en links rijden. Zeker daar we op de M1 een verkeerde afslag pakten. Shit, hoe kom je terug. Wij waren telkens sneller dan de navigatie en het kruispunt al voorbij, voordat de dame zei dat we naar rechts of links moesten. Toen we eindelijk de auto aan de kant konden zetten, kreeg de dame ook de tijd om adem te halen en begeleidde ze ons weer naar de M1. We werden echter snel van de M1 afgestuurd, naar later bleek dat de navigatie op: 'Tolwegen vermijden' stond. De temperatuur was inmiddels gezakt naar 18 graden. De regen bleef de hele tijd onze reisgenoot. Bij het richting aan geven, zat ik telkens aan de ruitenwisser. Die zit hier op de plek waar in Nederland de richtingaanwijzer zit. We reden hele stukken op de ‘Franse routes nationale', waar behoorlijk wat water opstond met aquaplanning. Pas de laatste 75km werd het rustiger. Helaas hing er toen mist, waardoor we weinig van de omgeving konden genieten. De laatste 25 km werden we gewaarschuwd door borden niet harder te rijden dan 80km/60km i.v.m. overstekende kangoeroes, koala’s, wombats en slangen. Inmiddels hadden we de plaats Walkerville bereikt maar niet de Bear Gully Cottages. Na navraag bij een camping hoe we daar konden komen, vonden we de cottage via een gravel weg. Bij de ingang stond onze naam vermeld en welk huisje we hadden. Het ‘park’ bestaat uit vijf schitterende huizen met een geweldig uitzicht op zee. De deur staat open en er ligt een papiertje op tafel om ons welkom te heten met een verzoek om te bellen. Op het grasveld bij de huisjes kunt u onze koala’s, kangoeroes, wombats en nog vele vogels zien, lezen we. Wow, dat is tof. Op dat moment realiseren we ons dat we geen eten of drinken bij ons hebben en er geen winkeltje is. In de map die op tafel ligt, vinden we dat de dichtstbijzijnde winkel IGA op 24 km in het plaatsje Tarwin Lower is. Er zit dus niets anders op dan de auto weer in te stappen voor wat boodschappen. Op de heenweg zijn we al door Tarwin Lower gereden, maar in het straatje' Tarwin Lower is geen winkel te vinden. Wel een bowling terrein waar mensen aan het spelen zijn. Hier gevraagd waar de supermarkt zat. Ik mocht mee bowlen, toen ik vertelde dat mijn ooms in Nieuw-Zeeland dit spel ook speelden. Geen tijd helaas, eerst de boodschappen! Na het boodschappen doen weer in de regen naar de cottage. Voor we het gravelpad opdraaiden, kwamen we de eigenaresse van de cottages tegen. Ze had ons net gemist bij de cottage, omdat wij direct vertrokken waren voor de boodschappen. Het weer zou de komende dagen volgens haar zeer wisselend worden. Gisteren 42 graden, maar nu 15 tot 18 graden de komende dagen. Al het water hier is regenwater en wordt verzameld in tanks. Je kunt het drinken, maar dat gaan wij niet proberen. We hebben heerlijk geslapen. Geen lawaai makende airco, geen verkeer, geen karaoke, alleen maar stilte. Zondag 2 februari Vandaag naar het Wilsons Promontory National Park geweest. Slechts 40 km verder, maar met de auto doen we er meer dan een uur over. Hier hebben we de ‘ Lilly Pilly Nature Walk’ gemaakt. Op het bord stond 2.6 km, 45 minuten easy walk. Na 45 minuten kwamen we een bord tegen met nog te lopen 3,9 km. Easy walk? De terugweg was merendeel bergopwaarts! Gelijk met ons was een echtpaar met twee jonge kinderen vertrokken. De man met zoontje op zijn rug en de vrouw achter de kinderwagen. Wij waren ze al snel uit het oog verloren, maar ik hoop dat ze teruggelopen zijn. Op de stappenteller stond dat we 7,5 km gelopen hadden en dat klopte naar ons idee beter dan de aangegeven 2.6 km. Op het eind van de track stond een mededeling dat het regenwoud in 2009 deels afgebrand was. We hebben veel zwarte bomen gezien, maar wat heeft de natuur zich ook weer hersteld op veel plekken. Hierna nog naar een plek geweest waar we gelijk aan Theo Suijkerbuijk moesten denken; ‘Whisky Bay.’ Veel Bay, weinig whisky. Je moet hier rustig rijden voor de dieren, maar we hebben alleen een egel of gordeldier met lange snuit gezien. Het was een ekidna. Deze egelsoort komt alleen in Australië voor en je bent een lucky bastard als je er zomaar eentje tegenkomt! Dit aparte diertje is trouwens familie van het vogelbekdier, ook al zo’n schattige creatie. Wordt ook wel mierenegel genoemd. Morgen verder naar het plaatsje Flinders. Jammer dat de beloofde dieren op ons grasveld zich verborgen hielden.