Motueka

Er zaten drie weka’s rond acht uur voor onze camper toen wij vertrokken. Zodra ik het fototoestel had, waren ze vertrokken. Het gaf achteraf niet, daar we vandaag vele weka’s zouden zien. Met regelmaat moesten wij remmen om ze niet dood te rijden. Maar bij één stop kwamen ze zelfs naar Antoinette toe om uit haar hand te eten. Net had natuurlijk niets bij zich. Ik wel, mijn telefoon voor een foto.De reis ging met een gemiddelde van zo'n vijftig km per uur. En bracht ons soms letterlijk in de wolken. Wij reden niet langs de kust, maar door het binnenland. De eerste honderd km verliep rustig, maar langzamerhand werd het iets drukker met grote vrachtwagens volgeladen met enorme boomstammen. Het miezerde af en toe.

De laatste 45 km reden wij door een prima landschap, hier werd hop verbouwd. Ik herkende de plant, daar ze ook op de achterspeelplaats van de Carolus groeit. Die broeders lusten er vroeger ook wel pap van.

‘s Middags in Motueka aangekomen en meteen een boottocht naar het Abel Tasman National Park geboekt. Wij worden morgen met een bus gehaald, varen langs de kust, worden met de watertaxi ergens afgezet en dan na zo’n drieënhalf uur op een andere locatie weer opgepikt. Voor de zekerheid extra tijd voor de wandeling genomen, maar dat betekent wel om 8.20 vertrekken.

Dinsdag 10 maart

Vannacht slecht geslapen. Net was erachter gekomen dat onze tocht op het laatste moment een soort waddentocht zou worden. Het hoogteverschil hier tussen eb en vloed is ongeveer 5 meter. Dat betekent dat we met hoogtij er een uur langer over gaan doen. Hebben wij onze wandelprestaties overschat? Net kon een jaar geleden nog zeer weinig i.v.m. haar rugklachten. Het hoogteverschil van de track was ongeveer honderd meter werd ons verteld bij de boeking. Maar hoe vaak moeten we een heuvel op?

’s Morgens werden wij gerustgesteld; aan vierenhalf uur zouden wij genoeg moeten hebben. ’Je hebt dan zelfs tijd voor het maken van foto’s en te picknicken. Zorg wel  dat je om kwart voor vijf op het strand staat, want dan gaat de laatste boot’, werd ons nog meegegeven.

Om 8.20 stapten we “met een gerust hart” de bus in. De chauffeur vertelde, dat wij nu door het gebied reden met de meeste zon in NZ. Er is momenteel zelfs een waterbeperking van kracht. Om vijf uur zou het volgens hem gelukkig gaan regenen. 

Op dat moment moest ik aan een ezel denken. Een ezel stoot zich maar één keer aan dezelfde steen. Ik had mijn telefoon bij me met een powerbank, maar ik was wederom mijn kabeltje vergeten om de telefoon aan de powerbank te kunnen koppelen. Ook de inmiddels tweede aangeschafte batterij van de IPhone 6S werkt slecht.

Ik kon dus heel weinig foto’s maken. Achteraf maar goed ook, zo kon ik het soms smalle pad en de omgeving beter in de gaten houden.

In Kaiteriteri lag de watertaxi klaar. De boot bracht ons naar diverse baaien, waar mensen aan hun walk konden beginnen. Aan bord zat een echtpaar, dat mij nu erg  jaloers maakte met hun professionele camera’s met gigantische voorzetlenzen, die je ook bij beroepsfotografen ziet. En om mij nog jaloerser te maken, nam manlief ook zijn telefoon er nog eens bij om foto's te maken. Zij zagen de omgeving alleen door hun camera's…….daar was ik dan weer niet jaloers op.

Onderweg vaarden wij voorbij de Split Apple Rock. Het heeft de vorm van een gespleten appel  en de vraag blijft hoe deze daar terecht gekomen is. Op Adèle Island zagen wij meerdere zeehondjes met hun jonkies. De dolfijnen bleven vandaag onder water. Langs de vaarroute stonden veel dode pinetrees/dennenbomen. Deze bomen worden vergiftigd door de overheid. Ze horen hier niet thuis en overwoekeren het oorspronkelijke landschap. Het is een heidens karwei en wordt uitgevoerd door mensen in een helikopter.

Bij de Sandfly Bay Track kregen de wandelaars te horen dat alle dieren in het Abel Tasman Park beschermd zijn. 'Geniet van de dieren, laat de Sandfly landen en kijk hoe hij je prikt en je bloed opzuigt, maar dood hem niet. Er staat een hoge straf op!'

De eerste stop was bij  Awaroa. Dit was vroeger zelfs agrarisch gebied. De boeren zijn uitgekocht en de natuur heeft het hele gebied weer veroverd op een aantal vakantiehuizen na. Ze hebben geen licht, water en sanitaire voorzieningen. Heel primitief en dat houden ze ook zo.

De laatste stop Totaranui is gelegen aan een prachtige baai. Het water is smaragdgroen. Het is een erg gewilde plek onder Nieuw-Zeelanders tijdens de kerstdagen. In oktober zijn de kampeerplaatsen al vergeven. Ook hier geen enkele voorziening.

De boot vaarde terug en wij stapten in Medlands Beach aan wal voor de 12 km lange walk. Wij liepen op paden die varieerden van ongeveer een meter tot 30 cm breed. Het waren geen egale paden. We liepen vaak in de schaduw van hoge bomen.

Deze tocht had iets weg van de wandelingen langs de levadas op Madeira. Rechts de bergwand en links een mooie afgrond, of andersom. De levada ontbrak. We zijn om de ‘Waddenzee’ gelopen heen gelopen om geen nat pak te halen en om  Cleopatra’s Pool te zien. Dat laatste was een teleurstelling, dit was Cleopatra als fossiel. Alleen maar rotsen en een watervalletje. Ik vroeg aan een jongen die voor ons liep en snel omkeerde, of hij ook meer van Cleopatra had verwacht. Dat beaamde hij.

De  laatste kilometers kwamen wij Nederlanders tegen met twee schoolgaande kinderen. Die moesten volgens mij uit Brabant komen, daar hebben de scholen vrij i.v.m. het Corona virus. Fout dus. Ze kwamen uit Heemstede. Antoinette raakte aan de praat met de oudste dochter van zo’n 8 jaar oud. Het meisje vertelde dat ze een wereldreis maakten. Nu waren ze in NZ, hierna gingen ze naar Australië, Japan en Maleisië. 

Voordat we er erg in hadden, stonden we op het strand. We hadden 17 km gelopen, zo’n 21.000 stappen gezet en 122 verdiepingen beklommen.

Het was erg heet op het strand en geen schaduw te bekennen. Geen strandtenten, de natuur blijft hier het belangrijkste. We hadden er zo'n hoog tempo in gehouden dat we zelfs een boot eerder terug konden nemen dan gepland.

We hebben wederom geluk gehad met het weer. Morgen wordt er veel regen verwacht, maar dat maakt ons niet uit. Wij hebben gezien wat we wilden zien.

Morgen een rustige dag op de camping, even de tijd nemen om de gewone dingen te doen zoals boodschappen en de was.