De terugreis, dinsdag 24-01-2012

Dinsdag vroeg op. We moesten de camper weer toonbaar maken. Bij het schoonmaken, kwamen we ook de slang tegen, waarmee we het afval water konden lozen. Ik maar elke keer met een emmertje lopen om het vuile water naar een afvalputje te brengen. Het emmertje moest met tape waterdicht gehouden worden.
We hadden enkele spullen over en hebben deze in de keuken achter gelaten voor het Leger des Heils. Enkele campinggasten hoorden waarschijnlijk bij het Salvation Army. Water, bier, shampoo en de appelstroop waren zo verdwenen. Het zout bleef bij de andere 50 potjes staan.

De camper wegbrengen was zo gepiept. Daar wij een uitgebreide verzekering hadden, konden we meteen door naar het vliegtuig. Per mail handelen ze de rest wel af, het was te druk!
Wij waren hierdoor wel erg vroeg op het vliegveld. Ik heb de plu aan een koffer laten sealen. Dat moest kunnen, vonden ze. In de camper hadden we geen weegschaal. Op de luchthaven heb ik de koffers en de handbagage even gecontroleerd. De koffers waren in het totaal 2 kilo te zwaar, en de handbagage 4 kilo te zwaar. Bij het inchecken van de koffers rondde de baliemedewerkster beide koffers af naar beneden en zaten ze volgens de etiketten precies op 40 kg. Bij de handbagage moest ik even de boeken eruit halen en de iPad telde niet mee. 'Geen probleem meneer! U kunt de boeken weer terug doen, alleen straks als u weer gecontroleerd wordt, moet u ze er wel weer even uithalen.' Dat moest dus 10 minuten later. In Mexico en Spanje hebben we dat anders meegemaakt. In Mexico moest ik meten € 150,00 bijbetalen en in Spanje mocht de parasol niet mee.
Trouwens dat bijbetalen is toch flauwekul.Er stappen mensen in, die twee stoelen nodig hebben. Een echtpaar had vier stoelen nodig. Wij zaten bij gezinnen, die uit Punjab kwamen. Zij kregen apart te eten en de vrouwen gingen op de grond liggen slapen, of zij zorgen voor de krijsende kinderen. De mannen keken naar hun schermpje met een kopset op.

De tweede helft, een uur langer zitten, speelt zich af in het donker. Wij zien soms verlichte dorpjes, maar meestal zorgt de bewolking ervoor dat we niets zien. Wij zitten achterin het vliegtuig en ik heb iets meer beenruimte. Ons echtpaar dat tijdens de eerste vlucht al twee stoelen bezet hield, neemt nu vijf stoelen onder hun hoede. Er moeten zelfs extra riemen komen om ze bij de start in te snoeren. Ik zou niet met ze willen ruilen. We hebben tijdens deze vlucht veel last van turbulentie. Door de vermoeidheid kunnen we toch even slapen. Op Schiphol staat ons een verrassing te wachten. Theo en Reinier staan klaar ons op te wachten. Geen trein en taxi, maar een privéchauffeur met bijrijder brengen ons naar huis. Moe, maar voldaan en 12 uur langer in 2012 dan de achterblijvers.