Coromandel en Whangarei

Woensdag, 18-01-2012, vroeg vertrokken naar Coromandel. De rit is gepland met stops voor koffie, vergezichten en een wandeling in het Kauaeranga Park. Voor de rest zou er weinig te zien zijn. Wij rijden soms kilometers door een groene tunnel. Dit komt, doordat de vegetatie over de weg groeit. Helaas geen stop om een foto te maken. Je hebt hier in het noorden ook minder stops dan op het Zuidereiland.

Na ruim een uur komen we in de buurt van het Kauaeranga Visitor Centre. Voordat je er bent, moet je eerst over een gravelweg. Na twee km krijg je een bord, waarop staat, dat de overheid niet aansprakelijk is voor de weg. Met gevolg, een weg vol kuilen. (Rein, de weg lijkt op de weg in Mexico, alleen staat er nu geen water in de kuilen.) Bij het Visitor Centre aangekomen, vragen we een wandeling van twee uur. Dit is een probleem, het meisje geeft te kennen, dat wij zelf maar moeten kijken. We moeten wel weer op een gravelpad verder rijden om de tochten te bereiken. Net is nog zo slim, om aan het meisje achter de balie te vragen of we wel met de camper verder kunnen. Dit is geen probleem, zegt het meisje, die achteraf denkelijk nog nooit in een camper over die weg is gereden, of niet weet wat een camper is....

De weg wordt smaller en slechter, als we slagroom in de koelkast hadden gehad, dan zou het zeker boter geworden zijn. De weg wordt één kuil. Na een tijdje stoppen we voor een wandeling die 25 minuten heen en 25 minuten terug zou duren. De wandeling is prachtig, alleen zijn we binnen 15 minuten terug bij de camper. Is onze conditie zo vooruit gegaan?
We vervolgen het gravelpad en deze wordt alleen maar smaller en nog slechter. Uiteindelijk hebben we nog een wandeling gemaakt, ook deze doen we in de recordtijd van 15 i.p.v. 60 minuten
Wij rijden terug en doen een uur over het pad van 12 km.

De kustweg naar Coromandel is prachtig, ook hier rijden we onder de groene bomen door. Aangezien we hier links rijden en ik aan de rechterkant van de auto zit, zie ik niets van de steile wanden aan de zeekant. Net zag de afgrond en had het niet echt naar haar zin, zeker niet op de momenten dat de weg nog eens extra versmalde en er grote vrachtwagens ons tegemoet komen. Langs de weg zijn er baaien waarop honderden 4wheeldrives met aanhanger staan. De boten zijn allemaal op het water.

Op de camping in Coromandel komen we voor een verrassing te staan. De man achter de balie kan geen reservering van ons vinden. Gelukkig heb ik thuis een uitdraai gemaakt van de bevestigingen die ik binnengekregen heb. Bij Coromandel heb ik de bevestiging gekregen van ene Shelly. Wat blijkt? Shelly is de man die ons helpt en weet van niks! Maar er is nog plaats genoeg en we krijgen een plekje vlakbij het strand. De zon blijft schijnen en wij zitten tot kwart over zeven op het strand, in de zon met een drankje
We gaan vroeg naar bed, want morgen moeten we naar Whangarei, 340 km verder.

Donderdag, 19-01-2012, rond zeven uur opgestaan. De rit gaat vandaag over alleen maar snelwegen. Bij de eerste stop pak ik mijn iPad om iets te noteren wat ik vergeten was.

Bij aankomst in Whangarei wil ik het verslag afmaken. Hier blijkt dat de meeste apps weg zijn. Ik baal als een stekker. Ik ben zelfs mijn verslagen kwijt. Dat was 'even' vloeken. (wel binnensmonds) De belangrijkste apps heb ik weer geïnstalleerd, maar ik heb mijn verslagen niet terug kunnen vinden. Trouwens Wordfeud, Skype werken nog niet.

Over de rit van vandaag is niet veel te vertellen. Wij hebben voornamelijk over hoofdwegen gereden. Bij Auckland zelfs stukken op een zesbaansweg. Men rijdt hier zeer gedisciplineerd en houdt zich aan de maximale snelheid van 100 km. Het kan zijn, dat je door een vrachtwagen op de derde baan wordt ingehaald. Hij rijdt dan keurig honderd. Bij het invoegen maakt men ruimte voor je. Hier kunnen wij als Nederlanders een voorbeeld aan nemen. Morgen verder naar het noorden van NZ, maar 70 km hier vandaan! Heerlijk een keer uitslapen....