Rotorua, maandag 16-01-2012

Maandag vertrokken we uit Wellington. Inderdaad het Noordereiland is veel drukker. Veel drukker dan het Zuidereiland. Je ziet meer auto's voor en achter je, maar vergeleken met de Europese wegen is het hier nog heerlijk rustig. We reden zelfs een lange tijd op een vierbaans weg. De wegen zijn hier vlakker, zodat we vlotter door konden rijden. Het landschap leek in het begin minder heuvelachtig, maar hier in Ohakune zien we toch ook weer de eeuwige sneeuw liggen.
Rond Wellington zie je kuddes van 50 schapen/koeien. De weilanden en de akkers zijn in het begin kleiner qua oppervlakte, maar ook dit verandert. Het was in het begin groener en kaler, maar dat zie je hier ook niet meer. Er zijn wel meer stadjes waar we door moeten. De namen zijn niet te onthouden; Poroutawhao, Paraparaumuen en bijv. Pauatahanui.

Ik denk dat je mag zeggen dat het Zuidereiland ruiger is, mooier dat weet ik nog niet.

Tot Okakune is er niets te zien, dat je zou moeten zien, maar bij Ohakune zie je vulkanen en de bergen met eeuwige sneeuw. Wij gaan ons eerst inchecken op de camping. Weer een ander systeem om op WIFi te kunnen, we besluiten het maar eens een dag over te slaan. We vertrekken naar het Tongariro National Park, dit park is door de Unesco als een van de eerste op de lijst van Werelderfgoederen gezet. Er zijn nog drie actieve vulkanen. De drie pieken zijn door een Maori opperhoofd geschonken aan de regering.
De Mount Ruapehu is met zijn 2797 meter de hoogste berg van NZ. Helaas blijft zijn top in de wolken. De vulkanen houden vandaag hun lava en as bij zich. Je moet elke dag informeren of je er naar toe mag! Wij besluiten naar de 'Ketetahi Hot Springs' en het 'Blue Lake, te gaan. Deze liggen in het park. 'Het Capitool' geeft aan dat ze te bereiken zijn via een wandelroute. Voordat we zo ver zijn, moeten we eerst door een regenbui, althans het lijken grote druppels die op onze voorruit vallen. Ze laten wel vieze plekken achter! Het blijken later grote insecten te zijn die op onze voorruit te pletter slaan.

Na 75 km rijden komen we aan de voet van de wandelroute. Het is inmiddels vier uur. Wat blijkt, de kortste route duurt drie uur heen en dan nog terug. Wij besluiten toch te starten. Je zag vanaf de weg, dat er ergens stoom uit de vulkaan kwam, dat lijkt ons nog te doen. We komen veel mensen tegen die vragen hoe ver het carpark nog is. Ze zien er vermoeid uit. Het wordt steeds stiller. We lopen tussen de bomen langs een stroomversnelling. We lopen tot halfvijf omhoog en besluiten, daar we nog steeds alleen maar bomen zien, terug te gaan. Wij komen niemand tegen. Wij waren de laatsten die omhoog gingen. Ze moeten ons in eerste instantie voor gek verklaard hebben, wie gaat er nu om vier uur nog een tocht van zes uur maken.
Wij liggen die avond vroeg op bed, twee meter achter onze camper kabbelt een beekje. Ik blijf plassen die nacht en heb toch echt niet zoveel bier op!
Morgen naar Rotorua, we gaan er vroeg uit, want er is onderweg veel te zien.

dinsdag 17-01-2012
Er moet nog iets gezegd worden over het eten in NZ. De NZlanders houden van eten. Dat is te zien aan veel Kiwi's. Het kan wel eens een groot probleem worden. Maar ik begrijp het wel. Het eten smaakt naar meer. Vlees, fruit, groenten, ja zelfs de aardappelen (volgens Net die helemaal niet van aardappels houdt) hebben een betere smaak, gewoon heerlijk.

Dinsdag om 6.45 uur op. Wat een geluk dat ik thuis eerder mijn bed uit ben dan Net en dat zij dan nog blijft liggen. In deze beperkte ruimte een ADHD-er met een slowstarter. Ik voel me het eerste uur ongelukkig en Net stoort zich aan alles wat ik zeg of doe. Wil je kijken, of je elkaar eeuwige trouw kunt beloven, ga dan voor zes weken in een camper zitten.

We hebben vandaag genoten, de ene stop nog mooier (anders mooier) dan de andere. We zitten momenteel in een van de meest actieve vulkanische gebieden van de wereld. Een fijn gevoel!

De eerste stop was: 'Wairakei Park' hier liggen de Craters of de Moon. Stomende kraters en borrelende modderpoelen hebben we gezien tijdens een uur durende wandeling. Het duurde even voordat we het park gevonden hadden. Onze GPS stuurde ons de verkeerde kant op. We werden bijna een golfbaan opgestuurd. Ook zagen we vele geisers, alleen waren ze allemaal afgetapt, je zag dus alleen maar pijpleidingen lopen.

Onze tweede stop was het 'Wai-o-tapu Thermal Wonderland'. Dit is het kleurrijkste en meest gevarieerde geothermische gebied van NZ. Het park doet zeer mysterieus aan door de sissende rookpluimen in verschillende kleuren, door diepe kraters, begroeiing in verschillende onnatuurlijke kleuren, gele watervallen, heuveltjes gele zwavel en de daarbij passende namen. Enkele toepasselijke namen zijn o.a. ' huis van de duivel',' de krater van de hel' en 'het bad van de duivel'. Maar het ergste is de lucht. Net is veel gewend, zeker als het om vieze luchtjes gaat, maar vandaag moest ze toegeven dat mijn lucht heilig is vergeleken met de lucht hier. De lucht in het vleermuizen hol in Blijdorp is er niets bij. Ze heeft in dit park bijna de hele tijd rondgelopen met een dichte neus. Ze had vandaag graag een burka gedragen, zoals ze zelf zei.

De laatste stop was (zeg het maar eens hard op) Whakarewarewatangaoteopetauaawahiao park. Het is niet de langste naam, volgens de gids, want het komt niet voor in het Guinness Book of Records. Het wordt ook wel ' Te Puia Park 'genoemd. Hier zagen wij voorbeelden van Maori architectuur en cultuur, bovendien een werkende geiser die een hoogte bereikte van dertig meter. Tenslotte nog een modderbad met een temperatuur van rond de 92 graden. Het schijnt, als het afkoelt, een genezende werking te hebben bij reuma en spierpijn. Als klap op de vuurpijl nog wij twee kiwi's gezien. Ze zaten wel achter het glas, maar waren wel actief. Een unicum als je je realiseert dat een kiwi gemiddeld 20 uur per dag slaapt en maar 4 uur van de dag op zoek is naar voedsel. Geen wonder dat de kiwi het nationaal symbool is volgens de gids. Wie wil er nou niet zo'n leefstijl!
Nu snappen wij waarom Patrick geen kiwi's heeft gezien.
We staan nu gesloopt op de camping. Morgen weer vroeg op, want we gaan naar Coromandel 210 km verder.

Over een week zitten we in het vliegtuig naar huis, maar eerst nog een paar dagen genieten.