Pohara Takaka, woensdag 11-01-2012

Na een rit van zo'n acht uur met onderbrekingen voor boodschappen, een bezinestop en enkele mooie vergezichten zijn we woensdagmiddag in Takaka aangekomen. Een camping, die je ook in Europa zou kunnen vinden. (hoewel wij geen ervaring hebben met Europese campings) Druk en gelegen aan een lang breed strand. Het grootste verschil is, dat er bijna niemand op het twee kilometer lange en wel vijftig meter brede zandstrand te zien is. Op de camping staan grote tenten met voor de tent een Japanse terreinwagen met aanhanger inclusief boot. Het weer valt tegen; de boten gaan deze twee dagen het water niet in.
Bij binnenkomst lezen we, dat we zuinig moeten zijn met water i.v.m. het noodweer en de overstromingen. Het blijkt dat ze het riool willen ontzien, maar dan kennen ze Leo nog niet!

Het heeft de eerste nacht hard geregend. De camper is waterdicht, maar hadden ze niet meer aan de geluidsisolatie kunnen doen? Vandaag hebben we de omgeving bekeken, je kunt wel zien, dat het weer hier slecht geweest is. Men is druk bezig om de afwatering weer in orde te maken. Door het slechte weer zijn stukken berghellingen naar beneden gekomen. De werkzaamheden worden op tijd aangegeven door borden. Je wordt van 100 km naar 10 km gedirigeerd. Op het laatst staat er iemand met een 'pannenkoek', waarop staat 'go' of 'stop'. Men rijdt rustig langs de werkzaamheden en de mensen met de pannenkoeken worden beleefd gegroet. Ik denk dan, je zult maar zo'n pannenkoek omhoog houden en al die mensen keurig terug moeten groeten.

donderdag 12-01-2012
Onze uitstapjes vandaag gaan naar Waikoropupu Springs Scenic Reserve en naar Collingwood.
Bij Waikoropupu( poe, poe wat een naam) Springs is het water uitzonderlijk helder. Je kijkt bijna vijf meter diep. Het was/is een heilige plaats voor de Maori's. Er wordt gevraagd hier rekening mee te houden en niets in het water te gooien, het water niet aan te raken en zelfs geen eten of drinken te nuttigen in de nabijheid van het water! Je loopt intussen door het tropisch regenwoud met daarin veel zilvervarens, het nationale symbool van NZ, dat overal terug te vinden is. Met een periscoop kun je het beste zien, hoe helder het water is volgens de reisgidsen. Helaas hebben ze niemand de opdracht gegeven deze periscoop schoon te maken. Onze eigen ogen zien het beter en het water is inderdaad glashelder.

Hierna gaan we de Pupu Hydro Walkway lopen, deze route volgt een watertrap die is aangelegd voor een goudmijn. We moeten hiervoor de mooie wegen verlaten en volgen een gravelpad. De walkway ligt 3 km verder. Na 2 km krijgen we een waarschuwing: '! ford!' Het woord Ford kennen wij wel, maar we hebben geen idee wat ford met kleine letter betekent. Het enige dat we zien is een betonnen plaat in de weg. De weg wordt steeds slechter en de twijfel slaat bij Net toe. Zitten we wel op de goede weg, vijfhonderd meter verder krijgen we weer een waarschuwing: '! ford!' Om de bocht blijkt dat er een stroom water over de weg loopt. Het is op dat moment niet duidelijk hoe diep de stroom is en de ondergrond lijkt (volgens Net) zand. Net wil terug; kunnen we wel met de camper daar doorheen? Ik zie het niet zitten om ruim 2 km in zijn achteruit te rijden en stuur de camper rustig door de stroom. Wat blijkt, de zandkleurige bodem was een betonnen plaat. Om te voorkomen dat met hoge waterstand het gravel wegspoelt, heeft men op sommige plekken beton gestort. Een ford is dus gewoon een doorwaadbare plaats! Na 200 m(!) staan we voor de ingang van de Pupu Hydro Walkway. Van de goudmijn hebben we niets teruggezien, maar de twee uur durende wandeling, klimpartij was het meer dan waard. Leo schoot (niet haarscherp en niet raak) zelfs een Weka. Na afloop hebben we onszelf getrakteerd op bacon and eggs. We vonden dat we genoeg calorieën verbrand hadden tijdens deze trip.

Tenslotte nog even doorgereden naar Collingwood. Het was de bedoeling dat het de hoofdstad van NZ zou worden, maar nu is het een dorp met wel 100 (?) inwoners. (Hoe groot, klein een dorp in NZ ook is, het heeft altijd een keurig onderhouden openbaar toilet.) We zouden hier nog een wandeling kunnen maken, maar wij vonden het wel genoeg voor vandaag. Terug op de camping komen ze ons waarschuwen dat het vannacht hard gaat stormen, regenen en onweren. Dus alle ramen dicht en een extra wijntje nemen is het advies!


Op weg naar Picton, vrijdag 13-01-2012,
Ik heb met oordoppen in geslapen, Net heeft onrustig geslapen vanwege de storm en de regen. We verlaten de land- en tuinbouw gronden en zullen vandaag veel langs de kust rijden. Wat opvalt is dat er veel resten van bomen langs de vloedlijn liggen.
Normaal oefen ik mijn 'spierballen' door een glas te heffen. Vandaag heb ik zoveel bochten moeten nemen, dat ik eigenlijk niet meer hoef te oefenen met proosten. Gelukkig is het vrijdag, borreldag, dus ik mag straks weer aan de drank. Vandaag door grotere plaatsen gekomen. Het is in het noorden van het Zuidereiland toeristischer en daarom ook drukker op de wegen. Er rijden hier aanmerkelijk meer vrachtwagens, ook veel volgeladen met bomen. De laatste 32 km volgen we een kustweg, met wederom veel scherpe bochten. Als we ergens van een uitzicht willen gaan genieten, blijkt het weer hoe handig wandelschoenen zijn. We zijn ze deze keer vergeten aan te trekken. De weg blijkt halverwege spekglad te zijn en Net kan bijna niet overeind blijven. Ze pakt uiteindelijk een boomstammetje om als een oud vrouwtje, leunend op een stok, de weg te vervolgen.

Als we in Picton aankomen gaan we even kijken waar we morgen de oversteek met de ferry gaan maken. De overtocht zal drie uur duren. Het is wel te hopen dat de wind gaat liggen, anders zullen onze magen morgen wel eens flink op kunnen gaan spelen.

We verlaten het Zuidereiland, volgens de bewoners hier het mooiste eiland van de twee, en vertrekken naar het Noordereiland.

We hebben een fantastische tijd gehad op het Zuidereiland en willen bij deze de familie hier (we weten dat ze ons volgen) nog eens extra bedanken voor hun gastvrijheid en reistips. Ik moet zeggen dat het Zuidereiland op mijn (reis)verlanglijstje blijft staan!