Punakaiki, maandag 09-01-2012

Voor de volgers: NetteLeo, onderwijzersechtpaar, werken samen aan het verhaal. De Bok tikt lappen tekst en zijn Net zorgt ervoor dat er niets ongezien op de site verschijnt, zelf zegt zij dat ze voor de finishing touch zorgt.

Gisteren hebben we getankt in Franz Josef. De diesel blijkt ruim 10 eurocent duurder te zijn dan op de vorige plaats. Te begrijpen, als je ziet welke afstand tankauto's hier voor moeten afleggen. Het zou bijna interessant worden om terug te rijden naar Wanaka en daar te tanken. :)

De wegen lopen hier alsof je op een racecircuit rijdt. Je gaat schuin de bocht in. Rechte stukken lopen ook schuin i.v.m. het afvoeren van regenwater. Maar met een camper word je soms aardig door elkaar geschud. Heerlijk om dan dat stuur in handen te hebben.

Maandag zijn we vertrokken naar Punakaiki. We hebben ons voorgenomen om rustig te rijden. We stoppen geregeld als we zin hebben, of als we iets moois zien.
Vandaag stoppen we bij Ross, een oud golddiggers stadje. Ze hebben hier een wandelroute van een uur uitgezet, deze gaan we lopen. Je mag zelf ook nog voor golddigger spelen. Ik wil natuurlijk een wit voetje bij Net halen en besluit een goudklomp te vinden die ons verlost van het lesgeven. Het blijkt een nat voetje te worden. Ik stap midden in het stroompje. Veel kleine steentjes, maar geen goud. We komen dus maar terug om ons brood in Nederland te verdienen.

Net krijgt bezoek van een insect, een soort libelle, het blijft bij haar op haar kontzak zitten. Een welopgevoed exemplaar dat, nadat de foto's gemaakt zijn, weg vliegt. De route leidt ons langs mijnschachten, oude mijn installaties en een oude begraafplaats. In Ross is de grootste goudklomp ooit in NZ gedolven. Op de terugweg nog even bij een handwerker in jade binnengelopen. De man had er kijk op. Hij vroeg wat wij deden omdat we er zo sportief uitzagen. Hij dacht dat Net veel fietste!! Bier drinken gaf ik als antwoord. Hij raadde mij aan dat te blijven doen; bierdrinkers worden oud. Ik vraag me af hoe hij aan zoveel wijsheid komt.
Wij zijn vandaag wel door vijf dorpen gereden. Deze zijn allemaal als een lint gebouwd langs de highway. Een van de dorpjes, Greymouth, was een lint van wel vijf km.

Je hebt hier in NZ verschillende verkeersborden, zoals: pas op voor overstekende koeien, schapen en vandaag een gezien voor overstekende pinguïns! Koeien en schapen hadden we al gezien. Helaas staken er vandaag geen pinguïns de weg over.
Vlak voor we Punakaiki binnenreden hebben wij de Dolemite Point Walk gedaan. Deze wandeling leidt naar de z.g. Pancakes rocks en spuitgaten. Pancake rocks zijn stroken kalksteen gescheiden door zachter kleisteen, die door duizenden jaren regen, wind en zeewater zijn weggesleten. Spuitgaten hadden we al gezien, maar ook hier was het geen vloed. Nu hadden we rond half twaalf moeten komen. hopen dat 'Het Capitool' dat in hun nieuwste uitgave erbij gaat vermelden. Bij het verlaten van de wandelroute liep er een soort kiwi over de straat. Hoe meer mensen er een foto van wilden maken hoe sneller de vogel weg liep. Mijn foto is dan ook onscherp. De vogel was een weka. De weka liep 's avonds om de camper. Ja, maar waar lag de camera ook al weer!

We staan op een camping aan de kust. In Frankrijk zou het een toplocatie zijn. Direct aan het strand, veel ruimte maar met dit verschil dat er bijna niemand op het strand te vinden is! Het enige nadeel (voor Leo) is dat er geen Wifi is en de telefoonverbinding is niet optimaal.

Dinsdag, 10-01-2012, is voor ons een rustdag. Wij blijven op de camping en komen, op jullie werkdag (voor de meesten) pas om 9 uur het bed uit. We doen het rustig aan. We lopen langs het strand. Ik door het water en Net langs de vloedlijn. Net zoekt paua schelpen en groene stenen. Ik moet haar blijven waarschuwen, want anders houdt zij geen droge schoenen. Ik neem het besluit haar niet meer te waarschuwen en de camera klaar te houden. Het resultaat is niet waar ik op hoopte. Net blijkt fit genoeg om af toe een sprintje te trekken en blijft droog, maar een hoge golf maakt mijn korte broek zeiknat. Hoe zat het ook al weer met die kuil?
Na de wandeling even een barretje binnengelopen. Een gezellige tent. Bij het afrekenen blijken de ouders van de eigenaar in Helmond geboren te zijn. De man spreekt nog een paar woorden Nederlands alstublieft en dankjewel.

Als je hier in de gemeenschappelijke keuken staat, moet je goed op je woorden letten en dat doe ik gelukkig altijd. Naast ons stond een echtpaar af te wassen. De vrouw hoefde niet bang te zijn dat ze ooit een prijs in een schoonheidswedstrijd zou winnen. Ik wilde het net tegen Net zeggen toen de man zei: 'Ga maar vast, ik ruim hier de boel wel op............

Morgen een lange rit van 330 km voor de boeg naar Takaka. Deze plaats ligt vlakbij Nelson. Ik ben benieuwd of we nog iets zien van de overstromingen. Het heeft daar de laatste dagen nogal veel geregend. Laten wij het zonnetje maar eens gaan brengen.