Wanaka en Franz Josef, vrijdag 06-01-2012

Bij het verslag van gisteren ben ik vergeten te vertellen dat het in Te Anau hard kan waaien, de camper blijkt dan wel erg windgevoelig te zijn. Wij leken wel, op een cruiseschip te slapen. In Milford Sound hebben we geen huizen en winkels gezien. Dit zal een tegenvaller zijn voor de whisky kenners onder ons. Dus Theo, gewoon bij Gall en Gall blijven kopen.

Vanochtend kregen wij een mailtje, dat een tante van Antoinette, tante Sjaan, was overleden. We wisten dat het slecht met haar ging. Haar dochter Nel ging haar veertien dagen geleden voor. Beiden zijn ze gestorven aan dezelfde slopende ziekte. Het is raar, dat wij het hier naar ons zin hebben en dat familie thuis bezig is met iets droevigs te verwerken. Wij wensen de familie dan ook veel sterkte.

Op weg naar Milford hebben we een moment net zo ver van de evenaar als van de Zuidpool gezeten, maar vanaf vandaag reizen wij huiswaarts.
Rond tien uur zijn wij vertrokken uit Te Anau. Het weer was prima. Antoinette heeft vandaag ook achter het stuur gezeten. Bij een koffiepauze stond de wagen te scheef naar haar zin en reed zij hem wel zes meter naar voren. Zij zit liever niet achter het stuur. Dat vind ik niet erg, want wij moesten vandaag een col over van de buitencategorie,een soort Alpe d'Huzes. Ik kon me bij elke bocht goed vasthouden aan het stuur. Antoinette moest zich schrap zetten tegen het dashboard en aan het handvat boven de portier.

Wij staan nu in Wanaka tegen een berghelling aan. Zes kilometer van het centrum af. De stad is in de winter erg toeristisch i.v.m. de sneeuwhellingen en zijn pistes. In de zomer is het meer van Wanaka in trek voor de waterliefhebbers (veel boten op het meer, zonaanbidders en hengelaars). Op de camping staan veel kampeerders die een boot bezitten. Wij hebben er geen en zijn naar het dorp gelopen. Het is maar goed, dat wij een tv hebben die geen zenders kan ontvangen. Gisteren heeft hier een bosbrand gewoed. De brand is net voor de huizen tot stilstand gekomen. Hadden wij dit gisteren gehoord, dan hadden we knap in onze piepzak gezeten. Uiteindelijk hebben we niet kunnen zien, waar het vuur is geweest.

Het heeft hier even geregend. Net was gesloopt en heeft op de bank een tukje gedaan. Morgen, zaterdag, vertrekken we vroeg naar Franz Josef Glacier. Dat ligt ongeveer 290 km noordelijker. Heuvelachtig terrein, dus het gemiddelde zal rond de 60 km per uur worden.

zaterdag 07-01-2012
Dat was achteraf gezien te hoog ingeschat, maar we zijn ook vaak gestopt. We deden er bijna zeven uur over. Na 10 km gaf de dame van de GPS aan, dat we 280 km rechtdoor moesten rijden. 280 km zonder afslagen, waar kom je dat in Europa nog tegen. Na 20 km was ze even van slag en adviseerde ons: 'Neem de bocht naar rechts als u kan.' We hebben het maar niet gedaan, anders waren we in een meer geëindigd en was dit stukje niet geschreven. Regen en zonneschijn wisselden elkaar vandaag geregeld af, maar op onze tussenstops bleef de zon schijnen. Regen is tijdens het rijden niet erg, je ziet zo veel meer watervallen, die er bij droog weer niet zijn. Je krijgt regelmatig waarschuwingen voor steenlawines. Je moet er niet aandenken dat een steen onze wagen zou kunnen raken. Er liggen soms knappe jongens op de weg. Wij zien soms ook de gevolgen van boomlawines, (Nog nooit van gehoord?) de bomen staan hier met hun wortels in de rotsen. Een windje of een zieke boom kan vele bomen doen omvallen. Het duurt zeventig jaar voordat de helling weer begroeid is.

Vincent van Gogh is bekend geworden door o.a. zijn zonnebloemen. Hier had hij zijn hart op kunnen halen aan het groen van de bomen. Ik geloof niet dat Caran d'Ache zoveel kleuren groen heeft. De weg was weer prachtig. De ene stop was nog mooier dan de andere. Op het laatst wil je niet eens meer stoppen voor watervallen van ruim 30 meter. Op aanraden van Anita zouden we in ieder geval de Blue Pools, het water is hier van een prachtige kleur blauw, gaan bekijken. We zitten in de streek van de sandflies, dus een lange broek, kousen, een vest en insmeren met Deet leek ons raadzaam. En jawel hoor vlak voordat we het pad oplopen naar de Pools hangt er een bordje. 'In deze streek komt the Dracula of our West Coast voor, beter bekend als de sandfly. Deze sandfly heeft de voorkeur voor sommige mensen. De mannetjes doen niets (hoe te herkennen staat er niet bij), de vrouwtjes hebben bloed nodig om eitjes te produceren en zij zijn zeer irritant. Ze zijn vooral hinderlijk bij schemering (altijd onder deze hoge bomen), mist (het had net geregend) en ze hebben een voorkeur voor de kleuren: zwart, rood en blauw. Wat hadden wij aan: Net een rood vest en ik een blauw! Ik wilde mijn jasje nog gaan halen, waarop Net begon te lachen, daar de kleur van het jasje ook blauw is. Waar maken wij ons druk om je ziet mensen lopen op slippers, blote voeten, met korte broek en ontbloot bovenlichaam. Inmiddels hebben wij ons bloed al rijkelijk gedoneerd aan de sandfly bloedbank.

Op zondag, 08-01-2012, hebben we het rustig aan gedaan. We hebben lekker in het zonnetje gezeten en 's middags een wandeling op de Fox Glacier gletsjer gemaakt.
Om naar de Fox Glacier te gaan moesten wij 20 km terug rijden oftewel 150 bochten nemen! De gletsjer ligt in het Westland/Tai Poutini National Park. Het is beroemd om zijn hoge bergen, imposante gletsjers, dichte regenwoud (er valt bijna 12 meter regen per jaar, NetteLeo hadden weer geluk, het was een prachtige zonnige dag), lagunes en schitterende meren. De Fox Glacier is 13 km lang en is uniek, omdat het afdaalt van gebieden met eeuwige sneeuw naar regenwouden vlakbij de kust. Vanwege het risico van vallend gesteente en ijs (hebben we inderdaad meegemaakt) wordt er geadviseerd om alleen onder begeleiding van een gids de gletsjer op te gaan. De gids liet ons zien hoeveel de gletsjer sinds 2008 al gesmolten is o.a. door de opwarming van de aarde. Zeker vierhonderd meter korter en in hoogte, zeker tientallen meters gedaald. Je voelt je als mens nietig en kwetsbaar boven op de gletsjer. Het was wederom een prachtige ervaring die ruim vier uur duurde. Pat bedankt voor de tip om dit te ondernemen.

Morgenochtend vertrekken wij naar Punakaiki, 216 km verderop aan de kust. Wij wensen onze collega's veel succes met werken maandag en zien jullie over drie weken weer.

Het rubberen dopje van de pen om op de IPad te werken is nu al versleten. Het wordt vanaf nu vingertoppen werk!