Te Anau and Milford Sounds

Woensdag, 04-01-2012, rond half negen vertrokken uit de Catlins. Onze GPS koos ervoor niet langs de kust te gaan, maar via Balclutha. Dit kwam ons goed uit, daar we een groot deel van de kustweg al gezien hadden. Vlak voor we Balclutha inreden, gingen onze mobiels af. Patrick had een nieuwe baan en de familie in Alexandra wilde weten hoe het ging. Voorlopig zullen we vaak aan Colleen denken. De koelkast staat vol met abrikozen en kersen uit haar tuin, zelf gemaakte jam en als klap op de vuurpijl kersen in de brandy, heerlijk!

De reis ging via de highway door een prachtig landschap, maar daar raak je aan gewend. Behalve dat ik bijna een roofvogel doodreed, omdat hij niet weg wilde vliegen tijdens het verorberen van een doodgereden possum, verliep de reis zonder bijzondere noemenswaardigheden. De havik vloog drie meter voor ons omhoog; een prachtig gezicht. Net had natuurlijk haar camera niet klaar, dus geen foto. De possum is door Europeanen naar NZ gebracht om te kunnen jagen. Daar hebben ze nu spijt van. Het beest heeft veel inheemse vogels doen verdwijnen. Er waren geen natuurlijke vijanden. NZ heeft nu meer possums dan schapen; ruim 54 miljoen. Dit geldt ook voor muizen, ratten en konijnen. Hier dacht men een oplossing voor gevonden te hebben door de stoat, een wezelachtig dier, in NZ uit te zetten. Helaas koos dit dier ook voor de inheemse vogels. NZ doet er alles aan om het aantal van deze zogenaamde invaders te verminderen d.m.v. het uitzetten van vallen en het strooien van gif.(arme roofvogels) De automobilisten dragen ook een steentje bij. Wij nog niet.

Te Anau is een toeristisch stadje, veel souvenirwinkels, pizzeria's en Chinese eethuisjes. Het is wel toeristisch, maar niet echt druk. Er wonen ongeveer 4000 mensen, in het hoofdseizoen komen er 6000 toeristen bij.
NetteLeo hebben vandaag de Te Ana-au caves bezocht. In deze kalksteengrotten leven duizenden NZ glimwormen, die met hun lichtjes, het gevolg van een chemische reactie, insecten lokken. Heel indrukwekkend, alleen mag je er geen foto's van maken. Wij zitten nu op een van de Top 10 Holiday Parks. Ruime plaatsen, schone douches en frisse toiletten, een aanrader!

Donderdag, 05-01-2012, reisden we op zijn Japans. Met een reisgezelschap (in een bus) en camera om de nek de Milford Sound, een fjord van 16 km lengte, bezoeken. De camper kreeg een dag rust en wij waren een hele dag onder de pannen. De buschauffeur had dezelfde naam 'Reece' als het jasje van Net, dus het ijs was snel gebroken. Wij reden in een busje waar 19 personen in konden en wij waren met zijn zevenen. Wat een luxe. Onderweg stopte Reece bij verscheidene plekken, de een nog mooier dan de ander. Ik denk niet dat wij zo vaak gestopt waren, als we het zelf gereden hadden. Bij een van deze tussenstops moest ik aan een verhaal van mijn vader denken. Hij ging toentertijd met een van zijn broers een tochtje maken in NZ. Bij het beklimmen van een uitkijkpost, rende zijn broer opeens terug naar de auto en maakte veel lawaai. Wat bleek, er zat een kea op het vinyldak van zijn wagen en een kea vernielde nu eenmaal vinyl daken met zijn snavel. Vandaag zagen wij voor het eerst een kea. Op het dak van een camper. De kea heeft zich aangepast. Geen vinyl meer dan maar de rubberen portierstrips. Toen de camper vertrok, liftte de kea een honderd meter mee op het dak.
Een andere stop was Mirror Lake, de omgeving wordt hier prachtig in het water gereflecteerd.

Rond twee uur vertrok de boot uit Milford Sound. Er konden 320 mensen op, maar er waren er maar 95. Waren wij een paar dagen geleden al blij met watervallen van 22 meter hoogte, vandaag hebben we de Bowen Falls van 160 meter en de Stirling Falls van 146 meter hoogte gezien. Gisteravond in de gemeenschappelijke keuken hoorde ik tijdens de afwas, dat Milford Sound eigenlijk het mooiste was als het regende. Wat bleek, het regende vanochtend vanaf zeven uur licht. Vandaag was het zicht niet erg helder, maar wij hebben honderden watervallen gezien waarvan tientallen, die zich van honderden meters hoogte naar beneden storten. Bij een van die watervallen werd verteld als je er onder ging staan je een tiental jaren jonger werd. Net vond dat te weinig, maar het resultaat zal bij Leodonis bij zijn thuiskomst te bezichtigen zijn. Wij mochten helaas voor het thuisfront geen flesjes vullen.

Wij hebben de baai gezien,waar Tasman voor anker heeft gelegen. Hier heeft hij de naam NZ bedacht. Als de eikel de baai verder in gevaren was, was NZ een Nederlandse kolonie geweest. Nu ging Tasman verder naar Indonesië! Cook had bij toeval door dat er meer dan een baai was en daarom rijden ze hier nu links. Tenslotte zijn we nog in een onderwater observatorium geweest. Geen aquarium, maar een observatiepost onder water. Bij het verlaten van het observatorium, werd onze boot begeleid door vier dolfijnen, die zich prima vermaakten in de golfslag van de boot. Al met al opnieuw een onvergetelijke dag. We genieten nu van de zon, het bier en de punch.

Morgen naar Wanaka. Wij zijn over de helft van onze vakantie, maar willen nog niet naar huis!