De Catlins, maandag 02-01-2012

Voor de mensen die willen weten hoe het water in het putje verdwijnt volgt hier de uitslag. Netteleo hebben deze week, zowel bij Gerdine als bij Leo gekeken hoe het water in het putje wegliep. Het resultaat is teleurstellend. Bij stilstaand water draaide het water de meeste keren rechts het putje in en een enkele keer links. Als je de kraan liet lopen, lag het aan de kraan, koudwater draaide naar rechts en warmwater naar links. Dit kwam, omdat de koudwaterkraan links boven het putje zat en de warmwaterkraan rechts. Wij zijn er niets wijzer van geworden.

Maandag vertrokken we, door de familie uitgezwaaid, naar de Catlins. Vrij onverwachts kregen we twee gidsen mee. Wat een luxe! Colleen, geboren en opgegroeid in de Catlins, en Leo. Zij vonden het leuk ons delen van de Catlins te laten zien, waar wij met een camper moeilijk konden komen. Maar voordat we bij de Catlins aankwamen, moesten we eerst Central Otago uit. Het landschap veranderde van kaal geel naar prachtige groene kleuren en daarna door naaldbossen. Behalve dat we zo'n 170 km gereden hadden, was de temperatuur zeker 14 graden gezakt. Als eerste werd Nugget Point bezocht bij Tokata. Een smal gravelpad leidt naar de parkeerplaats van waaruit je een wandeling moet maken om de oude vuurtoren van 1869 te kunnen bekijken. We waaiden bijna uit onze warme jasjes.
Bovendien is dit de plek waar het water en de rotsen vol zit met robben, zeeleeuwen, Jan-van-genten, aalscholvers, pijlsternvogels en spoonbills. Er staat altijd een harde zeewind waardoor de bomen een kant opgroeien. De dieren zaten te ver weg voor mooie plaatjes.

Hierna Roaring Bay bezocht. Hier komen de geeloog pinguïns aan land. Wij waren er iets over drieën, dat bleek te vroeg te zijn. Zij komen pas om vier uur aan land. Dat staat dan weer niet in de reisgids. Hierna vertrokken we naar Jack's Blowhole, een 60 meter diep spuitgat. Zeewater stroomt door een ondergrondse tunnel en spuit dan uit dit diepe spuitgat. Wij waren er toen het hoog water begon te worden en het was al een prachtig gezicht. Wat als het nu stormde. Je schijnt dan, 60 meter hoger, nat te worden.
Colleen heeft ons nog op hotspots gewezen die we morgen zeker moeten gaan bekijken.

Wij staan er nu weer alleen voor, onze gidsen zijn vertrokken. De camping, hier in Pounawea, is geen Top 10 camping. Het werd omschreven, in de kranten hier, als een familie camping. Alleen de naam Tokkies stond er niet bij. Het is maar voor twee dagen en waar zie je voor je camper,in het water, spoonbills en vele andere vogels.

Dinsdag,03-01-2012, zijn we vroeg uit de veren. We willen een heleboel bekijken en van de camping. Zodra we van de camping af zijn, genieten we van de omgeving. In de verte komen fietsers aan, die aan de verkeerde kant van de weg fietsen. Lekker bijdehand om rechts te rijden zeggen wij nog, totdat wij beseffen dat niet zij de stommelingen zijn, maar wij! Wij reden aan de verkeerde kant. Gelukkig was het geen auto en zaten we nog niet op de highway. Juist in een onbewaakt ogenblik bij de les blijven dus.

We bezoeken vandaag twee watervallen, de Purakaunui Falls en de McLean Falls. De eerste is breder, de tweede valt van een grotere hoogte. Tijdens het rijden op de highway mag je honderd, maar je mag blij wezen als je een gemiddelde van zeventig haalt. Bochten en nog eens bochten en regelmatig gaat de weg over in een 'one lane bridge'. We rijden dan over een brug van maar een baan.
Bij Florence Hill Lookout zien we een koe staan bij een watertje met op de achtergrond de zee. Potter zou jaloers geweest zijn op dit mooie plaatje en misschien nog wel beroemder.
We rijden door naar Waikawa, hier vlakbij ligt de Curio Bay. Het moet een prachtig stukje zijn. Vroeger was het een jurassic forest. De bomen zijn nu fossielen geworden. Er moeten pinguïns en zeeleeuwen leven. We zijn er rond twee uur. De fossiele bomen vinden we meteen, maar op een bord staat dat de pinguïns rond vijf uur het land op komen om hun jongen te voeden en hun partner af te lossen. De jongen zitten met een van de ouders goed verstopt onder de bosjes. Knap balen dus voor de tweede keer dat we ze niet te zien krijgen. Als we toch over de rotsen lopen, komt plots uit de struiken een geeloog Pinguin gelopen. Hij loopt tussen ons door naar de zee. Je zou hem kunnen aanraken, maar de aanbevolen afstand is 10 meter. Later komt nummer twee uit de zee. Het is nu echter iets drukker en hij wijkt uit naar rechts en besluit zijn nest te zoeken door te roepen of hoe dat geluid ook mogen heten. Gelukkig laat iedereen hem met rust. Op de terugweg zien we nog een zeeleeuw liggen. Deze zijn niet moeilijk te scoren, hoewel....

Rond vier uur zijn we terug op de camping en besluiten we Colleens raad op te volgen en de overkant van de baai te gaan bekijken. New Haven heeft een breed strand en een lekker zonnetje. Het was genieten, alleen waren er geen zeeleeuwen dachten wij. Als ik Net niet gewaarschuwd had, was ze er over een gestruikeld. Deze lag lekker in de zon op het warme strand te genieten. Rond zes uur waren wij terug op de camping en konden we onze camper niet op onze plaats parkeren, omdat er een auto opstond. Nadat deze, na tien minuten, verwijderd was, konden wij onze wagen parkeren tegen de waslijn en naast een auto van Zwitserse dames. We hebben vandaag wederom een prima dag gehad met goed weer, wat voor de Catlins een uitzondering is.

Morgen een lange rit over bochtige wegen naar Te Anau. Een Top 10 camping en misschien werkt de telefoon daar wel, want hier hebben wij geen verbinding gehad.