The orchard en een spelletje golf

Vrijdagmorgen, 30-12-2011, zijn we met Gerdine en Tenson naar een boomgaard, gaan kijken. Lekker interessant hoor ik mensen denken. Mis!!! De eigenaar van deze orchard was niemand minder dan Cor van der Voort. Hij woonde tot eind jaren 40 aan de Kleine Achterweg te Naaldwijk als boerenzoon. Na terugkomst uit Indonesië was er in Nederland geen werk meer en vertrok hij, met een premie van honderd gulden, begin jaren vijftig naar NZ. Hier ontmoette hij later mijn oom. Hij begon na verschillende baantjes in NZ met vijf appelbomen. Zijn buren kwamen hem vertellen wat hij moest doen. Zo moest hij zorgen dat hij altijd water had en dat de bomen tegen vorst beschermd werden. Door keihard te werken is zijn bedrijf uitgegroeid tot een van de grootste orchards in NZ. Er werken in het hoofdseizoen 350 mensen. Veel van deze arbeiders komen elk seizoen terug. Hij haalt de meeste mensen van de Vanuatu eilanden, maar er komen ook veel backpackers en gepensioneerde Kiwi's langs om bij te klussen. Zijn bedrijf is ruim 250 ha groot.
Zijn dochter (Toni) heeft met haar man (Sid) het grootste gedeelte van het bedrijf overgenomen, maar zelf heeft de 83 jarige Cor nog steeds een stuk in eigen beheer. Wij, vreemden, werden ook hier weer als familie onthaald. Ik kreeg meteen een boek te zien over de geschiedenis van de boomgaarden in deze buurt. Er stond een heel stuk in over Cor. Hij zou volgens de Kiwi's Engels spreken, maar op een Nederlandse manier.
De oude Cor werd gebeld en niet veel later verscheen hij. Cor lijkt sprekend op onze Joop Luiten, een weelderige bos krullend haar en hij had zo te zien genoeg gegeten de laatste jaren. Zijn Engels was inderdaad, zoals het boek vertelde. Het Westlands klonk er doorheen. Ondanks dat hij al jaren in NZ woonde, wist hij alles over Nederland te vertellen. Over de expansiedrift van Den Haag had hij geen goed woord over.
Cor stond erop aanwezig te zijn bij onze rondleiding op zijn voormalig bedrijf. Wij dachten nog te gaan lopen en zo iets te kunnen doen aan ons gewicht, maar we gingen in een pick-up, achteraf gezien een verstandige keuze. Tijdens de rit vertelde Cor nog pas in Naaldwijk geweest te zijn. Hij had daar o.a. zijn broer uit Zuid-Afrika rond gereden. Deze had hem na twee km (kee, zeggen ze hier) laten stoppen en was uitgestapt. Hij vond dat Cor een gevaar op de weg was. Zijn schoonzoon dacht waarschijnlijk hetzelfde en reed liever zelf.
Je kijkt je ogen uit, zoveel appel-, abrikozen- en kersenbomen. Een nieuw soort appels zijn de Jazz, deze liggen bij AH in het schap. AH schijnt een van zijn afnemers te zijn. Wij reden ook over dammen die Cor zelf gebouwd had. Het rijden over de dam vond hij maar niets, die werd te smal. Hij had ongelijk, we hadden aan beide kanten nog tien cm over!
Ze hebben veel last van de vogels, deze mochten ze vroeger gewoon neerschieten of vergiftigen. Dat mag nu niet meer. Ook hier hebben ze een partij voor de dieren. Deze staat onder leiding (kan ook niet anders) van een man van Nederlandse afkomst. Op een bepaald moment reden we een open vlakte over. Dit bleek het vliegveld van het stadje Roxburgh te zijn. Wel goed rechts en links blijven kijken, want we rijden over de landingsbaan! Er werd ruim de tijd genomen om ons alles te laten zien. Het was voor ons een onverwacht gezellige dag, dankzij Naaldwijker Cor. Jullie thuis kunnen alvast aan de Jazz, wij zullen bij terugkomst de Jazz proberen.

Zaterdag, 31-12-2011, is het een rare dag. Thuis vieren jullie oudejaarsavond en hier vieren we New Years Eve. Voordat het zover is, gaan we iets doen wat in Nederland niet mag.
Eef leerde ons jaren geleden de beginselen van golf. Zo moest je speciale kleren en schoenen dragen. Je mocht niet zomaar op de green lopen. Je moest een golfvaardigheidsbewijs hebben en natuurlijk geld. Dat ik dat allemaal niet had was duidelijk. Ik moest golfen anders uitspreken. Niet golven, maar golfen! Voorlopig mocht ik alleen naar zijn spel kijken en dat is niets voor mij en ook niet voor Net. Hier in NZ pakken de Kiwi's het anders aan.
De contributie is zo'n € 400,00 per jaar. (dat vinden ze hier duur). Je mag alleen geen pet dragen in de kantine en that's it. Een wereldland! Dai, de man van Anita, beheert de golfshop en hij had geregeld dat wij met zijn vieren (gratis) konden golfen. Twee golfcars stonden klaar met twee volwaardige golftassen vol ijzers. De dikke Berta van Eef herkenden wij in de tassen, de andere ijzers waren abacradabra voor ons. Beiden kregen wij een shirt van de Alexandra Golf Club. (Waren onze polo's toch niet geschikt?) Op naar de eerste tee. Anita en Leo deden ons voor hoe het moest. Dat probeerden wij na te doen, maar de pollen werden in het begin uit de tee geslagen. (Tuurlijk keurig teruggedaan zoals het hoort) Menig slag ging over het verrekte kleine balletje. (boerengolf is echt gemakkelijker) Het balletje wilde niet in een keer in het putje, terwijl wij daar zeker op mikten. Wij moesten bunkers overwinnen en het balletje zocht regelmatig de rough op, (de termen gevonden op Google) maar uiteindelijk ging ons balletje ook in het putje.
Ja, wij hebben ook vals mogen spelen, Colleen hielp onze balletjes wel eens uit de rough en gooide deze dan op de fairway. Ik moest het natuurlijk weer te bont maken. Mijn full swing ging steeds beter, alleen speelde ik ze ongewild met te veel effect. Twee ballen vlogen in een rechte lijn naar een hole in one, maar weken op het laatste moment af en vlogen over de bosjes, over de weg de bosjes in. Ik, als echte Hollander, over het hek en de ballen gaan zoeken. Dat doet hier dus niemand. Ik vond twee ballen, maar het waren niet de mijne. Gewonnen hebben wij niet, maar wel genoten van het spel en van de drank na afloop. Vanavond gaan wij als eersten in de wereld het nieuwe jaar in!

De Bokkies wensen jullie allemaal een gelukkig en gezond 2012. Geniet van alle mooie momenten, dat doen wij nu zeker!