Queenstown, woensdag 28-12-2011

Het verslag maken wordt steeds moeilijker. Je kunt niet even tijdens een gesprek met de familie weglopen. Lig je dan in bed, dan moet er nodig gechat worden via wordfeud met dochter thuis. Het leven van schrijversechtpaar Netteleo gaat niet over rozen. Dat kan Nicci French beamen!

Woensdagochtend wakker geworden, door iets wat we nog weinig hadden meegemaakt, het regende. Wij zouden deze dag, onnozele kinderen, wij zoenden elkaar 37 jaar geleden voor het eerst, vroeger opstaan om te gaan lopen, maar dat viel dus bijna in het water. Gelukkig werd het snel droog en konden we rond half tien vertrekken voor onze wandeling. Wij zouden de track nemen, die de gouddiggers vroeger ook maakten van Alexandra naar de plaats waar goud zou zijn. De temperatuur was aangenaam zo'n 22 graden. Je loopt langs de route die we gisteren met de boot namen. Je krijgt steeds meer respect voor die diggers, omhoog, omlaag, door struiken en over smalle paadjes.

Gisteren moesten we omhoog kijken om de grotwoningen c.q. huisjes te zien. Ik schoot foto's in de hoop dat er iets opstond. Nu konden we de huisjes, ruïnes van dichtbij bekijken. Colleen was onze gids en ze was hier duidelijk meer geweest. Ze week soms aardig van de route af, wat eigenlijk niet mocht daar ze aan de overkant de rotsen aan het opblazen waren voor een fietspad. Men wil in NZ net als in Nederland fietspaden gaan aanleggen. Hier wil men er een gaan maken van het zuiden helemaal naar het noorden. Er zal ooit een winnaar in de Tour de France zijn, die uit NZ komt. Colleen een klein pezig vrouwtje week van de paden af en liet mij de huisjes zien door steile berghellingen te beklimmen. 'Omhoog gaat moeilijker, dan omlaag', zei ze. Ik zag me al omlaag rollen en ik nam me voor te blijven lopen! Een van de huisjes werd zo te zien nog soms bewoond. Er stonden potten en pannen en er hing een jas aan een haak in de grot. Volgens Colleen kwamen hier wel eens mannen die iets op hun kerfstok hadden. De zon kwam door en het werd heter en heter. Je zou het liefst even een bad nemen in de rivier, maar dat gaat helaas niet zo gemakkelijk, of je moet echt hard naar beneden willen rollen. Het water schijnt ook echt koud te zijn. Je ziet er niemand in. Na ruim vier uur waren wij terug. De temperatuur was inmiddels weer opgelopen tot 29 graden. We hebben vandaag een mooie track gelopen, waarmee we veel calorieën verbrand hebben. Dit hebben we thuis weer teniet gedaan door biertjes en een uitgebreid diner. Wij zijn zeker zo'n drie kilo per persoon aangekomen.

Donderdag, 29-12-2011, werden we door de drie dochters van ome Frans op sleeptouw genomen. Ik was de hele dag op stap met vier knappe vrouwen. Wij gingen naar Queenstown en bezochten onderweg allemaal bezienswaardigheden. Voor mijn moeder vooral de huizen waar de nichten gewoond hebben. Ze zien het hier zelf niet, maar het zijn allemaal prachtige villa's. Voor de bewoners en toeristen is er in NZ veel te zien en te doen. Vandaag was onze eerste stop een wildwaterbaan. Niet zoals in Zoetermeer, kunstmatig aangelegd, maar door de natuur. De kano's waren echter nergens te bekennen. Op weg naar de volgende stop reden wij , kijkers, van de film Bright Flight, door een bekend landschap. Hier in deze wijnstreek is de film opgenomen. Wij zien de schuur waar onze ster, Rutger Hauer, opgebaard lag. Volgens onze nichten zijn alle stukken op het Zuidereiland opgenomen, terwijl de film ons laat geloven dat het Noordereiland ook werd aangedaan. Even later stoppen we bij Gibbston Valley bij een winery en een cheesery. Wij kiezen, gezien het tijdstip, toch voor koffie. De wijn die in deze streek gemaakt wordt gaat vooral naar het buitenland. De Kiwi's kopen liever Australische wijn, daar deze veel goedkoper is. Later horen wij, als we door een streek met veel schapen trekken, dat dit ook voor schapenvlees geldt. Het schapenvlees wordt hier duur gehouden en vooral geëxporteerd. Men houdt het vooral bij (grote) hammen. Als ik vertel over onze varkens warenhuizen, kunnen ze het niet geloven. Er wordt hier veel varkensvlees gegeten, maar waar ze gehouden worden weet men niet. Ik heb ook nog geen varkens gezien of geroken.
Na Gibbston Valley vertrekken we naar een attractie waar de nichten van hopen dat ik er aan mee doe. Bungy jumpen van een hoge brug. Ik hoef er geen seconde over na te denken. Ik doe het ........ niet. Ik durf het wel, maar mijn rug. :). Mijn maag speelt op als ik anderen naar beneden zie springen en daar ergens beneden kopje onder zie gaan. Ik heb ook geen gel bij mij, om mijn haar goed te doen

We gaan naar Queenstown. Het wordt drukker op de weg en in de stad aangekomen is het voor ons allemaal herkenbaar. Druk en zoeken naar een parkeerplaats. Hier houdt de vergelijkingen op met een grote stad. Queentown ligt op een heuvel aan een meer. Een schilderachtig en toeristische plaats, via een gondel gaan we de stad van boven bekijken en foto's maken (niet: to make a picture, maar to take a photo)

Het is zeer gezellig met de meiden. Je moet goed opletten, want je bent hun gast en mag niets betalen. Dat is niet leuk, bij de gondels ben ik ze te slim af, ze kletsen zo, dat ze niet doorhebben, dat ik vooraan sta. Ik kan eindelijk trakteren. Dat mag weer niet, maar ik loop door stap in de gondel en het probleem is opgelost.

's Middags gaan we nog een ander schilderachtig plaatsje bezoeken, het plaatsje heet Arrowtown. Een stadje, zoals je in oude cowboyfilms tegenkomt. In plaats van paarden heb je nu de auto's. Er staan prachtige oude huisjes. Een eigenaar zou graag een nieuw huis willen bouwen en doet niets meer aan de oude diggershuisjes . Het stadje spreekt er schande over. Op een terrasje kom ik tot de ontdekking dat vele inwoners in NZ, Heineken als een local bier zien. Dit komt, omdat op de flesjes staat dat het gebrouwen is in Auckland.

We hebben een gezellige dag gehad met een beetje regen op de terugreis.
En dag om nooit te vergeten