Reis naar Dunedin, 21-12-2011

Hier het verslag vanachter de computer van Gerdine, ze hebben hier geen WIFI of ze zijn het wachtwoord kwijt.

Vanochtend vertrokken voor een tocht van zo'n 300 km. Totaal anders dan wij gewend zijn. Normaal vertrekken wij en rijden in een stuk door. Hier in NZ gaat het anders. Wij moeten onthaasten, dus stoppen wij als wij iets moois zien, maar eerst moeten wij nog boodschappen doen, eten en tanken. Het valt op dat alle mensen hier vriendelijk en behulpzaam zijn. Het lijkt of je telkens met familie aan het praten bent.

Volgens Antoinette is er bij Omarama iets moois te zien n.l. de Clay Cliffs. Deze zijn erg hoog en hebben diepe ravijnen. Het is 20 km omrijden. Het laatste stukje gaat zo'n 6 km over een grindweg. Met nog vier km te rijden komen wij bij een bord. We worden welkom geheten bij de Clay Cliffs, volgens de reisgids het gehele jaar toegankelijk voor het publiek, maar het bord geeft iets anders aan. We moeten terug om te betalen bij het informatie centrum. Dat is te veel van het goede en wij besluiten de reis voort te zetten.

Onderweg komen we weer bij diverse mooie plekken en bij een van deze plekken, het Avimore Lake, besluiten wij de koffie te gebruiken. Meren zijn er zat, deze meren zorgen voor 1/3 van de waterkracht van NZ.
Onderweg stoppen wij bij een waterkrachtcentrale. Als we uitstappen zien we dat de bloemetjes van opa ons al verwelkomen. Oma had al gezegd, dat opa de reis mee zou maken!


Bij Moeraki hebben we de Moeraki Boulders bekeken. Dit zijn grote ronde keien die op het strand liggen, met een omtrek van soms wel vier meter. Zij zijn 60 miljoen geleden op de zeebodem ontstaan, doordat kalkzouten zich ophoopten tot een harde kern. De Maori's denken echter dat het voedselmanden waren van de grote voorouderlijke kano's.
We hebben nog zwart-witte hectordolfijnen gezien, maar voor foto's waren we te laat. Ik heb nog een stukje gefilmd, maar ik betwijfel of ik iets geschoten heb, of het moet het dode zeehondje zijn dat op het strand lag.

We hebben vandaag driehonderd kilometer gereden en zijn misschien 10 keer ingehaald. Je rijdt op een tweebaansweg en er wordt ruim van te voren aangegeven wanneer je mag inhalen. Iedereen houdt zich hieraan. Wat een heerlijk land, geen bumperklevers!

Rond 4 uur kwamen we bij Gerdine aan. Tenson stond al te wachten. Wij blijven hier nu drie nachten. Morgen gaan we onder begeleiding van Tenson de stad in en vrijdag neemt Gerdine ons mee naar de mooiste plekken in de omgeving.
Reinier, hier op de radio draaien ze nog muziek van de Shadows. We hoorden in de auto Apache. Wat een land, je moet er zeker heen. Het is maar 22 uur vliegen. Iets verder dan Japan met die kooikarpers.
Na het eten worden de foto's geplaatst.